Δήμητρα Γ. Νικολοπούλου
Εντυπωσίασε το γεγονός ότι σε πρόσφατο Δημοτικό Συμβούλιο η συζήτηση για τον τοπικό τύπο εκτόπισε πολύ σημαντικά θέματα, όπως η έγκριση μελέτης για την αναβάθμιση του Άλσους, που απασχόλησε για λιγότερο χρόνο. (Όταν μάλιστα προ μηνών δεν εγκρίθηκε από το Προεδρείο η τήρηση ενός λεπτού σιγής στη μνήμη εκδότη μακρόβιας τοπικής εφημερίδας για… οικονομία χρόνου!)
Η λέξη τύπος, παραγόμενη από το ρήμα τύπτω που σημαίνει χτυπώ, παραπέμπει στην παραδοσιακή διαδικασία της εκτύπωσης. Παραδοσιακός όμως είναι κι ο ρόλος του τύπου να “χτυπά“, να στηλιτεύει τα κακώς κείμενα, να ελέγχει την εκάστοτε εξουσία, να προβάλλει τα προβλήματα του πολίτη και να προτείνει λύσεις. Γνωστά αυτά. Όπως γνωστή κι η δύναμη του τύπου, έντυπου και ηλεκτρονικού πια, την οποία κατά κόρον καπηλεύτηκαν και εκμεταλλεύτηκαν πολλοί “λειτουργοί” του, καταρρακώνοντας το κύρος του και γιγαντώνοντας τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Από τον κανόνα αυτό συχνά δεν ξέφυγε και ο τοπικός τύπος ανά την Ελλάδα.
Στην τοπική μας κοινωνία, με τις ιδιαιτερότητές της, ο τύπος διαδραματίζει επί πολλά χρόνια σημαντικό αν και πολλές φορές αμφιλεγόμενο ρόλο, ενημερώνοντας για τον πολιτικό και κοινωνικό μας μικρόκοσμο, επηρεάζοντας σε κάποιο βαθμό τις δημοτικές εξελίξεις, συμβάλλοντας στην κίνηση της τοπικής αγοράς και αποτελώντας συνεκτικό ιστό ανάμεσα στις γειτονιές και τις γενιές της πόλης.
Στην παρακμιακή μας εποχή με τα πελώρια προβλήματα και αδιέξοδα και τις αμέτρητες αντιφάσεις φαντάζει μάλλον αδιάφορη η συζήτηση για τον τύπο μιας μικρής τοπικής κοινωνίας. Ισχύει όμως, νομίζω, και εδώ το “Και πολλά μέλλει να μάθεις αν το ασήμαντο εμβαθύνεις…“. Τηρουμένων των αναλογιών η παρουσία, η ποιότητα, η αναγνωσιμότητα και η επιρροή των τοπικών μας εφημερίδων είναι μικρογραφία της κατάστασης στη δημοσιογραφία (εντός ή εκτός εισαγωγικών ) της χώρας. Και ο τρόπος που αυτή αντιμετωπίζεται τόσο από τους παράγοντές της όσο και από τη Δημοτική Αρχή δηλώνει πολιτικές και στάσεις ζωής, που οφείλουν να μας απασχολούν.
Ασφαλώς απέχουμε πολύ απ’ το “Είναι ελεύθερος ο τύπος, φτάνει μόνο να μη γράψεις…” του Σούτσου! Ωστόσο θα ήταν καλό αφ’ ενός η Δημοτική Αρχή να αναπτύξει λίγο μεγαλύτερη αντοχή στην κριτική και αφ’ετέρου τόσο αυτή όσο και οι αναγνώστες να διαχωρίζουν πιο επίμονα την ήρα από το σιτάρι…
Την ελευθερία από την ασυδοσία. Την -εύστοχη ή άστοχη- κριτική από την κακόβουλη και ασύστολη λασπολογία και συκοφαντία. Την ωμή σκοπιμότητα από την θεμιτή υποκειμενικότητα. Τον έντιμο βιοπορισμό από τον έμμεσο εκβιασμό… Και βεβαίως αν και όπου εντοπίζουν φαινόμενα παραβατικά ή αθέμιτα οφείλουν να τα καταγγέλλουν!
Όχι όμως με αυθαίρετες γενικεύσεις και αμετροεπείς, αβάσιμους και υβριστικούς χαρακτηρισμούς σαν αυτούς που εξακοντίστηκαν προσφάτως και επανειλημμένως από χείλη προεδρικά και συνδικαλιστικά, αλλά στοιχειοθετημένα και σοβαρά!
Δεν αρμόζουν άλλωστε στη Δημοκρατία -που κάποιοι φρονούν ότι μονοπωλούν- οι τουλάχιστον ισοπεδωτικές λογικές του τύπου “όσοι δεν είναι οπαδοί μας είναι εχθροί μας.”! Ούτε και στο τοπικό δημοσιογραφικό μας στερέωμα (πάντα εντός ή εκτός εισαγωγικών) λάμπουν εξίσου όλα τα άστρα!
Όντως, όπως επεσήμανε ο Πρόεδρος του Δ.Σ., κάποιοι ίσως κάνουν το ωραίο χόμπι τους. Άλλοι με τις όποιες δυνάμεις τους αγωνίζονται για την ενημέρωση, από τη δική τους βεβαίως οπτική. Άλλοι χρησιμοποιούν την πένα τους και για να προωθήσουν πολιτικές θέσεις και να ικανοποιήσουν φιλοδοξίες. Κι άλλοι πάλι, νεόκοποι, χρησιμοποιούν τον τύπο ως …κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τον εαυτό τους και ταυτόχρονα ως βούρκο για άντληση λάσπης για όποιον θεωρούν εχθρό τους…
Σταθερά εγκατεστημένη στη χώρα της ουτοπίας, επιμένω να βλέπω τη γραφίδα πιο δυνατή από την οβίδα. Και να πιστεύω ότι η δύναμη αυτή μπορεί ακόμη να υπηρετεί την Αλήθεια, τη Δημοκρατία και την Ηθική.
Υ.Γ. Ενώ έγραφα αυτές τις σειρές έμαθα ότι η ανταλλαγή πυρών σχετικά με τα τοπικά ΜΜΕ ακόμη μένει και μαίνεται. Κρατώ ως σπέρμα αισιοδοξίας το εύλογο συμπέρασμα ότι ο κόσμος ακόμη διαβάζει!
