Τα επιτελεία των κομμάτων καταγράφουν κέρδη και ζημίες από τα αποτελέσματα της πρώτης Κυριακής των εκλογών της τοπικής αυτοδιοίκησης. Αναζητούν συμμαχίες για το δεύτερο γύρο και κάνουν αναλύσεις του εκλογικού σώματος για να δουν αν κερδίζουν περισσότερα «κουκιά» από τον αντίπαλο. Υπάρχει όμως ένας παράγοντας τον οποίο κανείς τώρα δεν κοιτάζει. Το βουβό κύμα της αποχής.
Είναι οι πολίτες που δεν πήγαν να ψηφίσουν και στα καφενεία μπορούν να ισχυρίζονται ότι «κέρδισαν». Εκτός ότι το ποσοστό της αποχής έφτασε κοντά στο 40%, είναι κερδισμένοι για έναν ακόμα λόγο. Δεν ακολούθησαν την πολωτική αντιπαράθεση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, δεν θέλησαν να μπουν σε κάποιο στρατόπεδο, ούτε να δώσουν στην ψήφο τους τα χαρακτηριστικά που έδιναν οι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων με τις δηλώσεις τους.
Ούτε ψήφος σταθερότητας, ούτε ψήφος αποδοκιμασίας και ανατροπής. Ούτε υπέρ, ούτε κατά των μνημονίων. Αυτό το βουβό εκλογικό σώμα δεν είναι κατ’ ανάγκη πολίτες μονίμως αποστασιοποιημένοι από τα κοινά. Υπάρχουν και εκείνοι που η σημερινή παλέτα των κομματικών χρωμάτων δεν τους εκφράζει. Δεν υπάρχουν εκείνα τα πρόσωπα που μπορούν να τους συνεγείρουν πολιτικά ώστε να θελήσουν να τους επιλέξουν ως αντιπροσώπους τους, σε δήμους, περιφέρειες ή στην Ευρωβουλή την ερχόμενη Κυριακή. Δεν είναι μηδενιστές και δεν απορρίπτουν εκ των προτέρων κάθετι πολιτικό. Αποστρέφονται την πολιτική όπως είναι σήμερα. Δεν είναι βέβαιο ότι αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει.
Η ιστορία δείχνει ότι τη δεύτερη Κυριακή των αυτοδιοικητικών εκλογών η συμμετοχή είναι μικρότερη από την πρώτη. Ενώ εδώ και 35 χρόνια η ψήφος στις Ευρωεκλογές αποτελεί μήνυμα αποδοκιμασίας όσο και εκτόνωσης προς την κυβέρνηση με στόχο να αλλάξει την ακολουθούμενη πολιτική.
Την πρώτη Κυριακή από τους 9.830.000 εγγεγραμμένους, ψήφισαν 6.053.054 για να εκλέξουν Δημάρχους και Περιφερειάρχες. Δεν πήγαν να ψηφίσουν περισσότεροι από 3.500.000 πολίτες. Σε ανάλογα επίπεδα κυμάνθηκε η αποχή και στις Βουλευτικές Εκλογές του Ιουνίου 2012.
Αυτά τα ποσοστά θα έπρεπε να απασχολούν τα επιτελεία των κομμάτων σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Ο πρώτος που θα καταφέρει να παρακινήσει αυτούς τους «αναχωρητές» της πολιτικής ζωής θα είναι σίγουρος νικητής την επόμενη ημέρα. Ανάμεσα σε αυτούς τους ψηφοφόρους βρίσκονται και εκείνοι που δεν είναι φανατικοί με κάποιο κόμμα και μπορούν με ψυχραιμία να κρίνουν κάθε φορά ποιος είναι ειλικρινής και ποιος έχει το καλύτερο σχέδιο για τη χώρα. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των πολιτικών αναλυτών, στην πλειοψηφία τους είναι ψηφοφόροι του λεγόμενου Κέντρου οι παλαιότερα έδιναν πλειοψηφίες που ξεπερνούσαν το 45%.
Είναι οι αποκαλούμενοι «νοικοκυραίοι», όπως τους έχουν χαρακτηρίσει κατά καιρούς πολιτικοί αρχηγοί, οι οποίοι το μόνο που αναζητούν είναι μια Ελλάδα της προκοπής και της ήρεμης δημιουργίας, χωρίς ακρότητες, φασαρίες, πολιτικές ή κομματικές αντιπαραθέσεις. Σε αυτούς θα πρέπει να στρέψουν το ενδιαφέρον τους τα κόμματα που ζητούν τα ηνία της εξουσίας. Χωρίς αυτούς τα ποσοστά των πρώτων κομμάτων θα κυμαίνονται πολύ κάτω από το 30%, όπως συμβαίνει σήμερα και προβλέπουν όλες οι δημοσκοπήσεις, αλλά είδαμε να συμβαίνει και στην εκλογική αναμέτρηση του Μαΐου του 2012 που είναι τρανταχτή απόδειξη του πώς κινείται το εκλογικό σώμα.
Όποιος θέλει να σιγουρέψει τη νίκη του πρέπει να… αφουγκραστεί το ως τώρα εκκωφαντικά βουβό κύμα της αποχής.
Διαβάστε εδώ: http://newpost.gr/post/353597/o-paragontas-poy-mporei-na-krinei-to-eklogiko-apotelesma-den-phge-sthn-hellip-kalph#ixzz32BzYetPw
