Δεν είναι λίγοι αυτοί που ενστερνίζονται τελευταία στη θεωρία της αναγκαίας ολικής καταστροφής μια και η μερική καταστροφή που έχει συντελεστεί στη χώρα και κυρίως στους πολίτες όχι μόνο δεν σήμανε επανεκκίνηση της χώρας και προοπτική αλλά χειροτέρεψε την κατάσταση σε όλα τα επίπεδα.
Και πως θα γινόταν η πλήρης καταστροφή; Ενδεχομένως με μια πολιτική αλλαγή και με την προβολή απαιτήσεων διαγραφής του χρέους, αντίδραση εκ μέρους των Ευρωπαίων με κλείσιμο της χρηματοδοτικής στρόφιγγας και μοιραία το πιστωτικό γεγονός, με όλες τις συνέπειες που δεν χρειάζεται να αναφέρουμε και θεωρηθούμε ότι τρομοκρατούμε.
Οι θιασώτες λοιπόν αυτού του σεναρίου πληθαίνουν και όχι αδικαιολόγητα αν αναλογιστούμε το πολύχρονο μαρτύριο που δεν έχει ορατό τέλος.
Και το τραγικό είναι πως δεν υπάρχει στην πραγματικότητα κάποιος τομέας που να πεις, τουλάχιστον αυτό το διορθώσαμε. Ο δημόσιος τομέας σε τρισάθλια κατάσταση αναποτελεσματικότητας, γραφειοκρατίας, ταλαιπωρίας του πολίτη αλλά και διαφθοράς. Οι εντολές άνωθεν δίνουν και παίρνουν για κλείσιμο υποθέσεων, το λάδωμα σύννεφο και η μερίδα του λέοντος στα ανώτατα κλιμάκια ενώ το γρηγορόσημο απαραίτητο, ακόμα και για να πάρεις πίσω τα δικά σου λεφτά και τις εγγυητικές από διαγωνισμούς που έχασες.
Ο βαθμός δυσκολίας να κάνεις ακόμα και απλά πράγματα όπως “σκότωμα” κάποιου ακινήτου για να αντιμετωπίσεις τις υποχρεώσεις, ένας μαραθώνιος με άπειρα πιστοποιητικά από μηχανικούς (είναι ίσως ο μόνος κλάδος που αύξησε το αντικείμενο του , με εργασίες από τακτοποιήσεις αυθαίρετων χώρων, τοπογραφικά και λοιπές απεικονίσεις έως πιστοποιητικά ενεργειακής απόδοσης) πολεοδομίες, ασφαλιστικά ταμεία και εφορίες.
Ο συμψηφισμός της επιστροφής του ΦΠΑ με άλλες υποχρεώσεις μόνο αν πετύχεις τζακ ποτ ή έχεις “κονέ” με τον υπάλληλο κλειδί ή διαθέτεις πολιτικό δόντι.
Οι υπηρεσίες υγείας αχρείαστες νάναι γιατί όχι απλά το φακελάκι δεν περιορίστηκε αλλά ακόμα και για τα επείγοντα κάποιος πρέπει να…”μιλήσει”.
Χώρια το επίπεδο των προσφερόμενων υπηρεσιών μετά τον περιορισμό των δαπανών υγείας.
Η πλειονότητα των επιχειρήσεων όχι απλά δεν είδε κάποιο φως στο θέμα της χρηματοδότησης που τις ταλανίζει εδώ και χρόνια, παρ’ ότι επισήμως το τραπεζικό μας σύστημα πέρασε με επιτυχία τα ευρωπαϊκά stress test, αλλά όπως μου έλεγε γνωστός επιχειρηματίας, τώρα μετράμε τις μέρες και αγωνιούμε αν θα τα καταφέρουμε να φθάσουμε στα…Χριστούγεννα!
Το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών με την πτώση των εξαγωγών συνεχώς διευρύνεται ενώ οι προσδοκώμενες επενδύσεις μοιάζουν με ανέκδοτο.
Είναι χαρακτηριστικό αυτό που μας έλεγε εσχάτως υπουργός της κυβέρνησης που συναντήθηκε με μεγάλο fund που έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον για συμμετοχή σε διάφορα projects αποκρατικοποιήσεων και αντί να συζητάνε για αυτά ,ρωτούσαν τον υπουργό για τις πολιτικές εξελίξεις. Είχαν μάλιστα χαρτογραφημένους τους ανεξάρτητους βουλευτές και ήθελαν να μάθουν πληροφορίες για τον καθένα ξεχωριστά για το τι θα κάνει στην ψηφοφορία για την Προεδρία της Δημοκρατίας στο στυλ, “ έχεις καμιά πληροφορία τι θα κάνει η Ραχήλ Μακρή;”
Όπως καταλαβαίνει κανείς, έτσι δεν γίνεται δουλειά. Δεν μπορεί να προχωρήσει τίποτα και καλό είναι από τώρα να κατεβάσουμε τον πήχυ των προσδοκιών για να μην πέσουμε ξανά από τα σύννεφα όταν θα γίνει η “στραβή”.
Κι όσο ο πολίτης που ακούει για το τέλος της ύφεσης και το πέρασμα στην ανάπτυξη και πικρογελάει ειρωνικά, πολύ φοβούμαι ότι η κρίση του θα θολώνει και δεν θα βλέπει πως από το χειρότερο υπάρχει και το τρισχειρότερο και δεν αποκλείεται να λειτουργήσει με το ένστικτο της χυχτοπεταλούδας που πετάει προς το αναμμένο φως με τα γνωστά αποτελέσματα
