Η γειτονιά των εργαστηριών
Είχε κοπάσει πια η βραδινή καταιγίδα και το ξημέρωμα βρήκε μόνο κάποιες αργοπορημένες ψιχάλες που έπεφταν αραιά από τον μολυβένιο ουρανό.
Κάποιες επέμεναν να κρατιούνται γαντζωμένες στους παλιούς φανοστάτες ή στα μισάνοιχτα ξύλινα παντζούρια , μα με το παραμικρό φύσημα του ανέμου έπεφταν κι αυτές στο λιθόστρωτο.
Εκεί, στη γειτονιά των εργαστηρίων , στην παμπάλαιη γειτονιά με τα στενά σοκάκια έστεκαν σφιχταγκαλιασμένα παλιά ερειπωμένα αρχοντικά , μικρά αρχιτεκτονικά στολίδια αλλοτινών καιρών.
Κάποια απ’ αυτά , αξιόμαχα ακόμη στην πάλη τους με τον χρόνο , είχαν την τιμητική τους τούτες τις μέρες.
Πίσω από τις σφαλισμένες τους πόρτες συντελούνταν μικρά θαύματα…
Το πιο μεγαλόπρεπο μάλιστα, μετατρέπονταν σε προσωρινό “παλάτι” .
Πως αλλιώς άλλωστε, αφού στα σπλάχνα του κυοφορούσε -μήνες τώρα – το νέο Βασιλιά!
Ανήμερα της μεγάλης γιορτής , και στη γειτονιά των εργαστηρίων έφτανε ο μακρινός απόηχος από γέλια, τραγούδια και φωνές του πλήθους που συγκεντρώνονταν στους μεγάλους δρόμους της πόλης, και μοναχά αν κάποιος αφουγκράζονταν πλησιάζοντας προς το “παλάτι” ίσως να άκουγε και μιαν ανάσα…
Την ανάσα του Βασιλιά.Το βασιλόπουλο έγινε… Μέγας Βασιλιάς
Αν και δεν είχε πολύ καιρό που ήρθε στη ζωή, γεννήθηκε μεγάλος.
Μήτε μνήμες κουβαλούσε μήτε κάτι που να του θύμιζε πως υπήρξε παιδί κάποτε.
Μονάχα ένα σπάταλο χαμόγελο αδιευκρίνιστων προθέσεων σκίαζε το μακιγιαρισμένο πρόσωπό του, που το μοίραζε με μια δυσδιάκριτη έπαρση.
Η κούφια του καρδιά ήταν ψυχρή , ίδια με τα αισθήματά του, ίδια με το σχεδόν βαλσαμωμένο βλέμμα του.
Ντυμένος στην επίσημη στολή του , φορώντας τη χρυσή κορόνα του και βυθισμένος στον λαμπρό του θρόνο, περίμενε ανυπόμονα τους υπηκόους του για τη μεγάλη παρέλαση.
Σφίγγοντας με δύναμη το σκήπτρο του , και με μια καλά κρυμμένη υπεροψία μονολογούσε αυτάρεσκα:
“Εγώ! Εγώ , είμαι ο Μέγας Βασιλιάς!”Η παρέλαση του εστεμμένου
Υπνωτισμένος από τις επευφημίες του πλήθους, επάνω στο τροχήλατο άρμα του, παρέλαυνε τώρα στους μεγάλους δρόμους την πόλης απολαμβάνοντας το μεγαλείο του , ενώ μια τεράστια πομπή από γελωτοποιούς και σαλτιμπάγκους , συνόδευε την Υψηλότητα του συντηρώντας το κύρος του.
Κόμπαζε…ένιωθε κυρίαρχος , παντοδύναμος , ανώτερος απ’ οποιονδήποτε.
Έστρεφε το κεφάλι του δεξιά και αριστερά κοιτώντας τους υποτελείς του με έκδηλη πλέον περιφρόνηση και παραληρούσε…
Στο βάθος μια μπάντα έπαιζε τους πιο χαρούμενους σκοπούς της, και αυτός μεθυσμένος από ικανοποίηση, πίσω από το καλά καμουφλαρισμένο με χαμόγελο πρόσωπό του , μακάριζε την τύχη του και παραμιλούσε με ενθουσιασμό:
“Εγώ! Εγώ, είμαι ο Μέγας Βασιλιάς!”Το πέσιμο της αυλαίας
Σκοτείνιαζε , και δεκάδες πολύχρωμα βεγγαλικά άστραφταν στον αέρα και καλωσόριζαν την άφιξη της μεγαλειώδους πομπής στην πλατεία.
Οι λάμψεις φώτιζαν στιγμιαία το υπεροπτικό πρόσωπο του Βασιλιά, αποκαλύπτοντας το αλαζονικό του ύφος.
Τυφλός από ματαιοδοξία, και συν επαρμένος μεσ’ την παραζάλη του από τη γιορτινή ατμόσφαιρα, από τις φωνές των πιστών του ακολούθων , από τα φώτα , τις μουσικές και τα χιλιάδες πλήθη , δεν πρόσεξε τις φλόγες που αγκάλιαζαν σιγά σιγά το άρμα του .
Όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα επάνω του , κι αυτός μεσ’ το μεθύσι του, εγωπαθής κι ανόητος επέμενε στην αυταπάτη του.
Η φωτιά απλωνόταν γρήγορα και του έγλειφε το σώμα, το πρόσωπό του αλλοιωμένο, είχε πάρει έναν αποκρουστικό μορφασμό.
Το ψεύτικο χαμόγελό του, παραμορφωμένο πια , τρεμόσβηνε και χανόταν πίσω από τους πυκνούς μαύρους καπνούς.
Λίγη ώρα αργότερα δεν είχε απομείνει τίποτα που να θυμίζει τον Βασιλιά Καρνάβαλο, παρά μόνο σκόρπια αποκαΐδια που τα παρέσερνε απαλά ο αέρας μέσα στη νύχτα.
Η γιορτή συνεχίστηκε ως τις πρώτες πρωινές ώρες, και η μπάντα εξακολούθησε να παίζει τους πιο χαρούμενους σκοπούς της.
Μερικές μέρες αργότερα , στη γειτονιά των εργαστηρίων όλα ήταν ήσυχα, μα να πλησίαζε κανείς στο πιο μεγαλόπρεπο αρχοντικό, θα άκουγε φωνές και γέλια εργατών πίσω απ’ την βαριά του πόρτα…
