Είναι πολύ εύκολο ο καθηγητής σου να σε χαρακτηρίσει τεμπέλη, άτακτο και κακομαθημένο. Αυτό έχει μάλλον δύο εκδοχές. Είτε ότι είσαι, είτε ότι ο καθηγητής σου βγάζει βιαστικά συμπεράσματα. Αν η προσοχή σου διασπάται εύκολα, έχεις υπερβολική ενεργητικότητα και παρορμητικότητα, αν δυσκολεύεσαι να μείνεις καθιστός στη θέση σου, δεν πηγαίνεις καλά στα μαθήματα παρά τις προσπάθειες, κινείσαι συνεχώς στο χώρο, δυσκολεύεσαι να μείνεις συγκεντρωμένος στα μαθήματά σου, οι φίλοι σου λένε ότι είσαι στον κόσμο σου, είσαι ξεχασιάρης, κάνεις λάθη απροσεξίας και γενικώς βαριέσαι, ίσως πρέπει να το ψάξεις λίγο παραπάνω.
Μπορείς να μιλήσεις στον καθηγητή ειδικής αγωγής που έχει το σχολείο σου, στους γονείς σου ή σε έναν παιδοψυχολόγο. Το πιθανότερο είναι ότι θα πεταχτείς μέχρι το Ιατροπαιδαγωγικό Κέντρο και έπειτα από το αρμόδιο ΚΕ.Δ.Δ.Υ. Αν η ετυμηγορία της διάγνωσης είναι Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής/ Υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ) τότε δεν ήρθε το τέλος του κόσμου. Προφανώς θα σου περάσουν από το μυαλό ερωτήσεις όπως: Τι θα κάνω τώρα; Θεραπεύεται αυτό; Που θα απευθυνθώ; Θα έχω πρόβλημα σε όλη μου τη ζωή; κι άλλα τέτοια…Όμως η διάγνωση της ΔΕΠ-Υ δεν έχει σκοπό να στιγματίσει, πόσο μάλλον να σου βάλει μια ταμπέλα. Ο σκοπός της είναι να αναγνωριστεί, ώστε πρώτα από όλα να σε αποενοχοποιήσει και δευτερευόντως με τη συνεχόμενη συνεργασία γονέων και ειδικών να σε βοηθήσει να ξεπεράσεις τυχόν δυσκολίες και να μάθεις να αναγνωρίζεις τα ιδιαίτερα προσόντα σου.
Η ΔΕΠ-Υ είναι μία νευρολογική διαταραχή που δεν ευθύνεται το άτομο για τα χαρακτηριστικά που παρουσιάζει όπως υπερκινητικότητα, παρορμητικότητα κι αφηρημάδα, που μοιάζουν σαν να είναι συμπεριφορές που έχουν ψυχολογικά αίτια. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα συνοδεύεται κι από δυσκολία στην μάθηση ή από δυσλεξία. Μπορεί να πηγαίνει μαζί με άγχος, κατάθλιψη, διαταραχή στην διατροφή και τάσεις βουλιμίας. Σύμφωνα με τις έρευνες της Rosemary Tannock, καθηγήτρια στο τμήμα Human Development and Applied Psychology στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο το 2005, η ΔΕΠ-Υ συναντάται στο 10% των παιδιών και το 4% των ενηλίκων. Πόσο εύκολο όμως είναι να ενταχθούν τα άτομα με ΔΕΠ-Υ στο εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας;
Το παράδειγμα της Κανδάνου στα Χανιά είναι ενδεικτικό. Στις αρχές τις σχολικής χρονιάς το δημοτικό σχολείο στην Κάνδανο, τελούσε υπό κατάληψη. Όταν ο σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων απευθύνθηκε στο διευθυντή της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης για να εκθέσει τα αιτήματά του, μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και το ζήτημα των μαθητών με ΔΕΠ-Υ. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Συλλόγου όταν δασκάλα του σχολείου προσπάθησε να υπενθυμίσει στον Διευθυντή Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης τις ιδιαίτερες παιδαγωγικές ανάγκες του σχολείου, ο κ. Ηλίας Ποντικάκης φαίνεται να απάντησε πως: «Αν υπάρχουν τόσο πολλά παιδιά με ιδιαίτερες εκπαιδευτικές ανάγκες, τότε οι δάσκαλοι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους». Επικοινωνώντας με τον κ. Ποντικάκη αρνείται τα συγκεκριμένα λεγόμενα κι όπως υποστηρίζει αυτό που είπε είναι πως: «Είναι δυνατόν τόσα πολλά παιδιά σε ένα σχολείο να παρουσιάζουν μαθησιακές δυσκολίες; Γιατί οι ίδιοι απαξιώνουν τα παιδιά τους; Μία δασκάλα μου είπε ότι στο τμήμα της με 6 παιδιά τα 3 παρουσιάζουν μαθησιακές δυσκολίες. Κι εγώ της είπα και τι κάνεις εσύ; Δεν προσφέρεις παιδαγωγικό και μαθησιακό έργο; Πως γίνεται στα 6 παιδιά τα 3 να μην μπορούν να τα καταφέρουν; Της έκανα μία πλάγια ερώτηση για να βγάλει κι ένα συμπέρασμα ο καθένας». Σε ερώτηση για το τι συμπέρασμα πρέπει να βγάλει κανείς, ο κ. Ποντικάκης απάντησε πως: «Δεν γνωρίζω, ας το βγάλει η σχολική σύμβουλος».
Μετά από αυτό εύκολα κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί κατά πόσο το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα βοηθά τόσο τους μαθητές με ΔΕΠ-Υ αλλά και τους εκπαιδευτικούς ειδικής αγωγής στην αντιμετώπιση του φαινομένου;
