Το πως αντιλαμβάνονται οι εκάστοτε κυβερνώντες στη χώρα μας τη σχέση κράτους – πολίτη είναι γνωστό αλλά όπως φαίνεται η ελληνική καθημερινότητα δεν σταματά να μας εκπλήσσει. Δυσάρεστα φυσικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο τελευταίος «φετφάς» του αρχιερέα του ιερατείου του Υπουργείου Οικονομικών.
Με απόφαση του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα το δημόσιο θα επιβάλει από την πρώτη ημέρα στην καθυστέρηση πληρωμής των οφειλών των φορολογούμενων, επιτόκιο ανερχόμενο σε 8,51 μονάδες ετησίως προσαυξημένο με το επιτόκιο πράξεων κύριας αναχρηματοδότησης της ΕΚΤ που είναι 0,25%, δηλαδή συνολικά 8,76%.
Αντίθετα σε ό,τι αφορά τις καθυστερήσεις στις πληρωμές του το Δημόσιο παρέχει στον… εαυτό του περίοδο χάριτος τριών μηνών ενώ θα καταβάλει στον φορολογούμενο τόκο 5,75% συν 0,25 % (επιτόκιο πράξεων κύριας αναχρηματοδότησης της ΕΚΤ) δηλαδή 6%.
Με άλλα λόγια το δημόσιο «δανείζεται» από τους φορολογούμενους με 6% και τους «δανείζει» με 8,76%.
Κάνουμε λάθος ή πρόκειται για «τρελή μπίζνα»; Αποτελεί ή όχι η απόφαση αυτή άλλη μία απόδειξη το πως το αδηφάγο, πλαδαρό, αναποτελεσματικό και σε αξιοσημείωτο βαθμό διεφθαρμένο (οι πρόσφατες αποκαλύψεις που προέκυψαν από τις έρευνες των δικαστικών αρχών για τα εξοπλιστικά αρκούν για να υποστηρίξουν τον χαρακτηρισμό κι ας αποτελεί μόνο κλάσμα της οικονομικής δραστηριότητας της χώρας) κράτος, αντιμετωπίζει τους πολίτες του ως υπηκόους ή για να το πούμε καλύτερα ως ραγιάδες;
Ποιο είναι το τραγικό;
Ότι εμείς οι ίδιοι ως πολίτες το ανεχόμαστε, το επιτρέπουμε, το υποστηρίζουμε ή ακόμα και το προωθούμε (λογικό συνεπακόλουθο αν έχουμε εξαρτημένη σχέση εργασίας με το δημόσιο). Όμως και σε αυτή την περίπτωση δεν έχει γίνει ακόμη αντιληπτό ότι το κράτος αντιμετωπίζει τους υπαλλήλους του πρώτα ως ραγιάδες και μετά ως λειτουργούς του.
Ποιο είναι το παράδοξο;
Αντί η απαίτηση για λιγότερο σε μέγεθος αλλά πολλαπλάσια αποτελεσματικό κράτος να καταστεί πλειοψηφικό κοινωνικό ρεύμα, οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις αλλά δείχνουν. Προφανώς στην πλειοψηφία μας ο οργανισμός μας έχει όρεξη και για άλλους πολλούς «φετφάδες».
Θα φάμε καλά λοιπόν… δώσε θάρρος στον χωριάτη που λένε.
