Εθνικές Εκλογές 2023: Μύθοι και συμπεράσματα
Γράφει ο Οδυσσέας Κουρτέσης*
Έχοντας πλέον δει τα αποτελέσματα των Εθνικών Εκλογών του 2023 και εν αναμονή των επερχόμενων επαναληπτικών εκλογών που θα ακολουθήσουν, με την Νέα Δημοκρατία να έχει συγκεντρώσει ένα ποσοστό προτίμησης άνω των 40 ποσοστιαίων μονάδων (40.79%) και τον ΣΥΡΙΖΑ (έχοντας υποστεί μια σημαντικά μεγάλη πτώση συγκριτικά με το 2019) οριακά να ξεπερνά το ψυχολογικό όριο των 20 ποσοστιαίων μονάδων (20,07%), φαντάζει σχεδόν βέβαιο πως η Νέα Δημοκρατία θα συνεχίσει να κρατά εκ νέου το τιμόνι της χώρας.
«Καλό ή κακό» ο καθένας από εμάς θα το απαντήσει αυτό μόνος του.
Ωστόσο αν επιχειρούσαμε να δούμε τόσο την μεγάλη εικόνα (μακριά από προσωπικές προτιμήσεις), όσο και τα επιμέρους χαρακτηριστικά των κομμάτων και των ψηφοφόρων, το αποτέλεσμα των εκλογών θα μπορούσε να καταστεί στα μάτια όλων μας αρκετά κατανοητό και αναμενόμενο. Πάμε να ξεκινήσουμε…
Αρχικά ας απομυθοποιήσουμε μια στερεοτυπική άποψη γύρω από τη συμμετοχή των πολιτών στις εκλογές.
Εδώ και χρόνια επικρατεί η άποψη πως οι πολίτες απέχουν από την εκλογική διαδικασία. Δεν ψηφίζουν.
Στην πραγματικότητα όμως συμβαίνει το εντελώς αντίθετο.
Και ψηφίζουν και συμμετέχουν και πολιτικά εκφράζονται μέσα από την ψήφο τους. Ενδεικτικά αναφέρω πως από τα 9.932.761 των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους, 6.051.211 πολίτες προσήλθαν στις κάλπες της 21ης Μαΐου. Ποσοστό συμμετοχής 60,92%. (Αντίστοιχα το 2019 57,78% και το 2015 56,16 %)
Για να προλάβω όσους θα προτρέξουν να πουν πως το 60% είναι χαμηλό ποσοστό, σας προτρέπω να επισκεφτείτε τους επίσημους ευρωπαϊκούς ιστότοπους και να δείτε αναλυτικά τα ποσοστά συμμετοχής και των υπολοίπων χωρών καθώς και τον γενικό ευρωπαϊκό μ.ο. συμμετοχής. Το δικό μας 60,92% είναι ανώτερο του ευρωπαϊκού μ.ο.
Εμβαθύνοντας περισσότερο, αξίζει να αναφέρουμε πως ένας παγιωμένος αριθμός πολιτών (σχεδόν 1.500.000) απέχει από όλες συνολικά τις εκλογικές διαδικασίες διαχρονικά και επαναλαμβανόμενα. Γεγονός που δεν μεταφράζεται ως απαξίωση προς το πολιτικό σύστημα, αλλά εξηγείται από άλλους παράγοντες(οικονομική και γεωγραφική αδυναμία συμμετοχής καθώς και υστέρηση στην επικαιροποίηση των εκλογικών καταλόγων). Με μια απλή λοιπόν αναγωγή διαπιστώνουμε πως το 60,92% τείνει να αναπροσαρμοστεί σε ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό συμμετοχής, καθιστώντας το ως ένα αντιπροσωπευτικότατο ποσοστό λαϊκής ετυμηγορίας.
Κάπου εδώ λοιπόν κλείνουμε το θέμα περί συμμετοχής, αποχής, κυβέρνηση των λίγων, κυβέρνηση μειωμένης λαϊκής βούλησης κλπ. Έτσι λειτουργούν οι κυβερνήσεις όλων των κρατών, έτσι λειτουργεί και η δική μας!
Περνάμε τώρα στην ανάγνωση του εκλογικού αποτελέσματος.
Καθ΄ όλη την προεκλογική περίοδο διαπιστώσαμε πως τα 2 μεγάλα κόμματα ακολούθησαν διαφορετικές προεκλογικές στρατηγικές. Κατά την προσωπική μου άποψη όχι απλά διαφορετικές αλλά εκ διαμέτρου αντίθετες.
Η μεν Νέα Δημοκρατία επέλεξε να παρουσιάσει ένα αφήγημα περί «Σταθερότητας» το οποίο ήταν βασισμένο επάνω στους ήδη επιτυχημένους στόχους κατά την περίοδο της διακυβέρνησης της(φοροελαφρύνσεις, αύξηση μισθών, επιδοματική πολιτική ενίσχυσης, εθνική άμυνα). Ταυτόχρονα όμως δεν απέφυγε να αναγνωρίσει και λάθη στα οποία υπέπεσε.
Ο δε ΣΥΡΙΖΑ επένδυσε σε ένα ξαναζεσταμένο αφήγημα περί «Αλλαγής» βασισμένο στην προσδοκία επανάκτησης του χαμένου ηθικού πλεονεκτήματος το οποίο είχε απολέσει μετά το πέρας της κυβερνητικής του θητείας. Κοντολογίς, «δώστε μας άλλη μια ευκαιρία να κυβερνήσουμε «ξανά για πρώτη φορά» γιατί την προηγούμενη φορά μας είχαν δεμένα τα χέρια».
Να συνεχίσω ή έχετε ήδη καταλάβει γιατί ηττήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ;
Με ποδοσφαιρικούς όρους το παραπάνω λέγεται «αυτογκόλ από τα αποδυτήρια»!
Κεντρική στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας ήταν να παρουσιάσει μέσω βουλευτών και στελεχών της τα ανθρωποκεντρικά πεπραγμένα της Κυβέρνησης καθώς και ένα ρεαλιστικό Πρόγραμμα Διακυβέρνησης για την επόμενη 4ετία. Μια στρατηγική εστιασμένη καθαρά στην επίλυση των καθημερινών προβλημάτων του πολίτη. Όσα κατάφερε και όσα σκοπεύει να κάνει πράξη στο μέλλον αποσκοπώντας στη δημιουργία ενός αισθήματος ασφάλειας και σταθερότητας απέναντι σε κρίσεις, προκλήσεις και δυσκολίες. Να περάσει στην κοινωνία το μήνυμα πως η επίλυση των προβλημάτων της καθημερινότητας των πολιτών βρίσκεται πολύ ψηλά στην ατζέντα της.
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ καθ’ όλη την προεκλογική περίοδο, με εξαίρεση τις νεφελώδεις εξαγγελίες των τελευταίων ημερών μέσω των οποίων προσπάθησε να προσεγγίσει τις ανησυχίες των πολιτών, επιδόθηκε σε μια προσπάθεια αποδόμησης της Νέας Δημοκρατίας. Μια επιθετική ρητορική που επικεντρωνόταν σε λάθη, αστοχίες και πιθανά σκάνδαλα της Νέας Δημοκρατίας τα οποία όμως στα αυτιά της κοινωνίας φάνταζαν δευτερεύουσας σημασίας.
Την ώρα που η κοινωνία περίμενε να ακούσει ένα σαφές και κοστολογημένο Πρόγραμμα Διακυβέρνησης με προεκλογικές εξαγγελίες που θα ανακούφιζαν το κόστος ζωής από την αύξηση του κόστους σε ενέργεια, καύσιμα και τρόφιμα που έπληττε την τσέπη της, ο ΣΥΡΙΖΑ αναλώθηκε στο θέμα των υποκλοπών και στα πιθανά σενάρια συνεργασίας που θα τον έφερναν στην εξουσία. Κοινώς δεν κατάφερε ποτέ να πιάσει τον παλμό της κοινωνίας και βρέθηκε να μιλάει δίχως ακροατήριο!
Σε ότι αφορά τα πρόσωπα και το εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας, κατά την διάρκεια της θητείας της έδωσε την εικόνα μιας σοβαρής και συμπαγούς Κυβέρνησης όπου όλοι κινούνται υπεύθυνα επάνω στην ίδια κατεύθυνση. Στον αντίποδα ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στο φόβο μιας πιθανής απώλειας ψήφων δεν είχε το πολιτικό σθένος να απομακρύνει πρόσωπα που έβλαπταν την εικόνα του κόμματος. Ταυτόχρονα η κοινωνία έβλεπε άλλο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ το πρωί να ανήκει στο κόμμα, το μεσημέρι να απομακρύνεται και το απόγευμα να επιστρέφει ξανά στο κόμμα. Με αποκορύφωμα τις δηλώσεις στελέχους του δευτερόλεπτα πριν τις εκλογές!
Συνοψίζοντας λοιπόν όλα τα παραπάνω συμπεραίνουμε πως οι πολίτες προσήλθαν στις κάλπες έχοντας ήδη ζήσει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και μια κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και το δίλημμα τελικά στο μυαλό τους ήταν πολύ πιο ξεκάθαρο από ότι θεωρούσαν ακόμα και τα ίδια τα κόμματα.
Καλή ψήφο την 25η Ιουνίου!
*Οικονομολόγος, Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος με τον συνδυασμό «Νέα Φιλαδέλφεια Νέα Χαλκηδόνα Πολιτών Πολιτεία – Γιάννης Βούρος».
