Από την κυρία Μαίρη Μαργαριτοπούλου, λάβαμε το παρακάτω σχόλιο:
Πολυδιδυμική κοινωνία;
Η ιδέα της εκτέλεσης ενός συμφωνικού έργου μόνο με πιανίστες θα ήταν ένα μάλλον αποτυχημένο εγχείρημα.
Η μόνιμη παρουσία του ήλιου χωρίς την προσμονή της αυγής, θα ήταν αβάσταχτη. Αλλά και μια πεδιάδα χωρίς ανάγλυφο, μια φύση χωρίς χρώματα, μια εικόνα τραγική.
Μια ανθρωπότητα με ολόϊδιες minions φάτσες θα χαρακτηριζόταν ως “πολυδιδυμική.” Νόστιμον, λοιπόν, το άλας της διαφορετικότητας. Ποικιλία στη γη, στη φύση, στα χρώματα, στους ήχους, στους ανθρώπους.
Μια διαφορετικότητα που αφομοιώνεται μαγικά από τη φύση εδώ και αιώνες. Αυτά όμως που αρμονικά η πλάση συνθέτει, αποσυντίθενται καταστροφικά από το μοναδικό της δημιούργημα που διαθέτει την ικανότητα του λόγου, της έκφρασης και της αυτόβουλης ενέργειας.
Και εδώ ξεκινάει η κουβέντα. Αν δηλαδή ο φόβος, ο λόγος και οι ενέργειές των ανθρώπων μπορούν να ανατρέψουν την ισορροπία της φύσης, να σκιάσουν τον ήλιο, να αλλοιώσουν τα χρώματα της φύσης ή να μετατρέψουν τα χρωμοσώματα των ανθρώπων. Όποια κι αν είναι αυτά! Straight, gay, interact, black, Ρομά, άτομα με αναπηρία…
Χρόνια τώρα, από μόνες τους ,οι ποικιλίες αυτές βρίσκουν το δρόμο τους και ενώνονται αρμονικά με το όλον. Δεν χρειάζονται ούτε δάσκαλο, ούτε καθοδηγητή ηθικής. Βοήθεια χρειάζονται.
Μαέστρο χρειάζονται που να διευθύνει αριστοτεχνικά τα όργανα της κοινωνικής ορχήστρας ώστε να αναδεικνύεται ο κάθε ήχος ξεχωριστά και στο σύνολο η αρμονία. Για κοινωνική συμφωνία πρόκειται.
Ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει την προσωπικότητα της μουσικής και τη σκέψη του Χατζιδάκι? Της γραφής του Ταχτσή, της κληρονομιάς του Ιόλα, της ομορφιάς του Billy Bo,τις επιδόσεις των νέγρων αθλητών, τα μετάλλια των Παραολυμπιακών αθλητών, τους αγώνες των Μαύρων της Αμερικής για ισονομία.
Και ποιός, αντίθετα, δεν έχει συγκλονιστεί με τα ειδεχθή πειράματα του Μένγκελε στους επτά νάνους του Άσβουιτς.
Η διαφορετικότητα λοιπόν είναι ο πλούτος που συνθέτει τον χρωματιστό χάρτη των ζωντανών κοινωνιών. Δεν σπάει αυτή η αλυσίδα των αλλιώτικων, όσο κι αν στοχοποιούνται τα φυσικά χαρακτηριστικά των έμβιων όντων. Και αυτό υποστηρίζω. Την διαφορετικότητα του καθένα ως προς την φύση του. Την διαφορετικότητα που μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας στοχοποιεί, αμφισβητεί, φοβάται. Σαν η διαφορετικότητα να είναι αρρώστια κολλητική όταν αυτή η ποικιλία κυκλοφορεί δίπλα μας.
Η διαφορετικότητα λοιπόν δεν είναι αρρώστια.
Ενυπάρχει ως προς τα φυσικά χαρακτηριστικά του καθένα. Και όταν αυτά αφορούν την γενετήσια φύση οι “πολυδιδυμικοί” , οι “ολόϊδιοι” τα στοχοποιούν επειδή απλά φοβούνται μήπως τους “λάχει”.
Τα ξορκίζουν δηλαδή.
Και οι “αλλιώτικοι” ή οι γονείς τους έχουν δυο δρόμους. Ή να ανοίξουν ένα νέο Καιάδα ή να παλέψουν για την ζωή τους.
“Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά, πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου” έγραψε ο Αναγνωστάκης.
Και με αφορμή τα gay pride ή τους Ρομά ή τον νέο νόμο περί αυτοδιάθεσης των ατόμων, για τα οποία πολύς ντόρος και λαϊκός λόγος έγινε, τούτο έχω να πω.
Δεν πρόκειται για κίνημα προσέλκυσης ιδεών ή κίνημα αναπαραγωγής ειδών.
Πρόκειται για ενέργειες στήριξης της διαφορετικότητας που υπάρχει και έχει δικαιώματα. Δικαιώματα ισονομίας και δημοκρατικής αντιμετώπισης. Ένταξης στη ζωή! Ένταξης στην απλή καθημερινότητα. Αυτός είναι ο στόχος. Και τον μαέστρο, σ ‘αυτή την συμφωνία του κοινωνικού συμβολαίου, τον παίζει η συντεταγμένη πολιτεία προασπιζόμενη τα δικαιώματα απάντων. Από την πολιτεία εξαρτάται η μελωδία της ορχήστρας του συνόλου. Η παραδοχή ότι τα ατομικά δικαιώματα είναι ισχυρά δεν είναι διαστροφή. Η υπόνοια δε, ότι η κατοχύρωση των ατομικών δικαιωμάτων υποβιβάζει τα συλλογικά οδηγεί μοιραία την κοινωνία σε κουκούλωμα ή στον Καιάδα.
Προσοχή λοιπόν στους αυτόκλητους Ελληναράδες και τους ανάξιους Παπάδες !Αλλά και στον φόβο και τις εμμονές!
