Και αυτό τον Ιούνιο άναψαν στο κέντρο της πόλης οι φωτιές του Κλήδονα. Με συμμετοχή δροσερών παιδιών και με ποιήματα. Μόνο που φέτος έκαιγαν εν μέσω βουνών από απορρίμματα… Σημειολογικά, θλιβερή αποτύπωση της τοπικής μας πραγματικότητας…
Δήμητρα Γ. Νικολοπούλου
Πολλές οι πολιτιστικές εκδηλώσεις την άνοιξη και το καλοκαίρι στην πόλη και οι περισσότερες αξιόλογες. Κυρίως όσες με ανιδιοτέλεια και από περίσσευμα ψυχής διοργανώνονται από εθελοντικές ομάδες αποτελούν πραγματική όαση στο ασφυκτικά άνυδρο κοινωνικοπολιτικό τοπίο. Αλλά πολιτισμός δεν είναι μόνο οι εορτασμοί ή η τέχνη, «στρατευμένη» ή «αστράτευτη». Ψυχή του πολιτισμού είναι ο πολιτισμός της ψυχής. Και αυτός φαίνεται, δυστυχώς, ημιθανής. Στην πόλη, όπως και στη χώρα, ενδίδει σταθερά στη δύναμη παρωχημένων εμμονικών φωνών και επικίνδυνων διχαστικών παθών.
Παρακολουθώντας τις τοπικές πολιτικές εξελίξεις και συμπεριφορές, έχεις τελευταία την εντύπωση ότι πάντες βάλλουν κατά πάντων. Πρώτη η Δημοτική αρχή δείχνει να πιστεύει ότι παντού γύρω της υπάρχουν εχθροί. Ή επιδιώκει να τους δημιουργεί. Μετά την σταθερά πολωτική γραμμή : γηπεδικοί–αντιγηπεδικοί, τώρα επιδεικνύει και συντονισμένη εμπάθεια κατά του τοπικού τύπου, συλλήβδην και χωρίς διάκριση ή λογική. Και μάλιστα ακριβώς τη στιγμή που δημιουργήθηκαν τρία νέα μέσα, ένα έντυπο και δύο ηλεκτρονικά, από την ίδια τη Δημοτική αρχή. Η πολυφωνία είναι όχι μόνο θεμιτή αλλά απολύτως επιθυμητή. Προς τι, λοιπόν, η λυσσαλέα προς τους υπολοίπους πολεμική; Τυπική τακτική σοβιετικής αντίληψης η κινδυνολογία, η δυσανεξία στην κριτική και η μισαλλόδοξη ρητορική ή απλώς ανασφάλεια υπαρξιακή; Χωρίς το μίσος είναι μισός ο Έλληνας, το έχουμε ξαναπεί. Αλλά τώρα είναι μισός λόγω συγκυρίας, οικονομικά και ψυχικά καθημαγμένος, έτσι κι αλλιώς. Και σ’ αυτήν την πόλη περίσσεψαν τα πάθη, οι αρχηγισμοί, η υποκρισία, η αναίδεια, η μικροψυχία και η χαμερπής μικροπολιτική. Πιο αναγκαία από ποτέ η συνεργασία και η κοινή λογική.
Πόσες πληγές να κλείσει ο «πολιτισμός », όταν τα πάντα τα διαβρώνει και τα δυναμιτίζει ο περιρρέων…πολακισμός;
Πολιτισμός δεν είναι μόνο η μουσική, το θέατρο, η λογοτεχνία, τα εικαστικά. Είναι η αυθόρμητη και ειλικρινής καλημέρα στον πολιτικά αντίθετο, η καλή προαίρεση, η αντικειμενική και δίκαιη ματιά. Είναι η αλληλεγγύη, που δεν είναι κομματικό σύνθημα αλλά πηγαία ανθρωπιά.
Μεταξύ σοβαρού και αστείου με επέκρινε φίλος προ ημερών, γιατί κάνω , λέει, πολλά…”like” στο facebook στο Δήμαρχο! Λες και είναι έγκλημα καθοσιώσεως το να συμφωνείς με επιμέρους στάσεις ή και ενστάσεις του ιδεολογικά «αντιπάλου». Έστω κι αν εκείνος επιμένει σε μια άκαμπτη, μονολιθική και συχνά διχαστική λογική. Μερικοί όμως –ίσως ρομαντικοί- έτσι την καταλαβαίνουμε τη Δημοκρατία.
Υπήρξε, δυστυχώς, πάντα εύκολα αποτελεσματικό στην Ελλάδα το «διαίρει και βασίλευε». Μόνο που τώρα όποιος…βασιλεύει, θα βασιλεύει επί ερειπίων…
Δεν είναι η εθνική… μαγκιά και ο κουτσαβακισμός καφε-νείου πολιτικός διάλογος. Είναι παράλογος. Πολιτικός αυτοκτονικός ιδεασμός. Και, όπως οι εορτές εν μέσω απορριμμάτων είναι θλιβερές, έτσι κι οι όποιες προσπάθειες να αναδειχθεί ο πολιτισμός εν μέσω εριστικών πυροτεχνημάτων είναι, τουλάχιστον κωμικοτραγικές.
Σ’ αυτών των κωμικοτραγικών ημερών την ερημική παρακμή, με πόνο επικαλούμαι τη μεγαλειώδη στάση και φράση την πρόσφατη του Μανώλη Γλέζου. «Δεν είμαστε οχτροί!»
