“Για τους ‘δημοσιογράφους‘ και την ιδιότητα που είχαν πριν ασχοληθούν με το επάγγελμα”…
…ας μας πουν πρώτα πού δούλευαν αυτοί και μετά να ασχοληθούν με τους άλλους!
Aς μην “ξύσουμε” πληγές όμως…
ΥΓ. Οι “εργολάβοι“, οι “ναύτες” και οι “καντηλανάφτες” είναι αξιοσέβαστα επαγγέλματα αρκεί να έχουν:
Ήθος και τιμιότητα Mr Crisharry…
#Bardjnmore
Που να βρουν το ηθος και την τιμιοτητα? Στο “ΦΟΥ”???
Πιος την εχασε την τιμιοτητα για να την βρουν αυτοι
Αλλα απο ηθος ουουου
Κάργα να φαν κι οι κοτες πω πω πω
Είναι μορφές της δημοσιογραφίας. Από μικρά παιδιά στο κουρμπέτι.Ειδικά στο κέντρο…
3 πουλιτζερ, 8 Μποτσης και πόσα ακόμα… Βραβεία!
Αν, σύμφωνα με την ετυμολογία της λέξης, δημοσιογράφος είναι αυτός που γράφει δημοσίως τις σκέψεις του, τότε δημοσιογράφος είναι κι αυτός που έγραψε ένα σύνθημα σε τοίχο. Ο οποιοσδήποτε βρίσκει ή δημιουργεί βήμα για να εκθέσει δημοσίως και γραπτώς τις απόψεις του, είναι δημοσιογράφος, ιδιαιτέρως στην εποχή του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Απλώς εδώ σ’ αυτή τη χώρα του τσαρούχειου “στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις”, δημοσιογράφος μπορεί να δηλώσει και να θεωρηθεί ακόμα κι ο Μένιος Φουρθιώτης για παράδειγμα, που ασχολείται κυρίως με κουτσομπολιά.
Άλλο όμως πράγμα η περσόνα (πόσο μάλλον η τηλεπερσόνα) κι άλλο ο δημοσιογράφος.
Η αποδοχή ή όχι ενός δημοσιογράφου, όπως και γενικώς ενός μέσου, απο το όποιο αναγνωστικό κοινό βεβαίως, είναι άλλο ζήτημα.
Όταν κάποιος αναρτά στον τοίχο του στο facebook χαιρέκακo status για τον ανθρώπινο πόνο του άλλου, μετά από δεύτερη σκέψη σκεπτόμενος το κράξιμο που ήδη τρώει γι’ αυτή την χυδαία κίνηση το κατεβάζει και λίγες ημέρες μετά προσπαθεί να πλασάρει ηθικοχριστιανικά χαρακτηριστικά με υποκριτικές αναρτήσεις ψευτοανθρωπισμού, είναι δημοσιογράφος; Είναι πολιτικός; Είναι άνθρωπος; Νομίζω τίποτα από τα τρία.
Τι λέτε κι εσείς;
Είναι ουτιδανός.-
Αναγέννηση Καρδίτσας;
Αναγέννηση Γιαννιτσών;
Αναγέννηση Άρτας;
Ιστορικές ομάδες κι οι τρεις. Δεν λέω.
Αλλά μικρές. Άντε μέχρι Β´ Εθνική το πολύ. Μέχρι εκεί.
Μιας και γίνεται πολύς λόγος για τα επαγγέλματα (από παρασιτικούς, αργομισθοδοτούμενος μεν αλλά ανεπάγγελτους) ας ρωτήσω κι εγώ κάτι…
Το “τσογλάνι” είναι επάγγελμα;
(H λέξη προέρχεται από την τουρκική “içoğlan”, που σημαίνει “εσωτερικό παιδί” και χρησιμοποιούνταν επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για τα παιδιά που ήταν ευνοούμενοι των πασάδων. Τα παιδιά αυτά ζούσαν αποκομμένα από την κοινωνία και όταν ενηλικιώνονταν, αναλόγως της “στενότητας” της σχέσης που είχαν με τον πασά, αναλάμβαναν ως αντίτιμο και διάφορες θέσεις).
Να και μια γκραβούρα εποχής από τη ζωή των τσογλανιών στο παλάτι του πασά:
http://www.koufa.gr/wp-content/uploads/2014/03/tsoglani.jpg
Σήμερα βέβαια πασάδες δεν υπάρχουν. Οπότε ας μην ανησυχούν όσοι βιάστηκαν, διαβάζοντας αυτό το σχόλιο, να μυγιαστούν απο τη μύγα.
Ε ΡΕ ΓΛΕΝΤΙΑ!