Ο Αλέξης Τσίπρας έμελλε να βιώσει με τον πιο τραυματικό τρόπο τις συνέπειες της ιδεοληπτικής εμμονής του να μην αντιλαμβάνεται πως παίζεται το πολιτικό παιχνίδι στην Ελλάδα και την ψευδαίσθηση ότι με «δημοκρατικές διαδικασίες» θα μπορέσει να διαχειριστεί τις τόσο διαφορετικές θέσεις και απόψεις στο εσωτερικό του κόμματός του.
Είχε γραφτεί πολλές φορές ότι θα πρέπει να προβεί σε ξεκαθάρισμα της κατάστασης όσο είναι ισχυρός στην κοινωνία και να αποτολμήσει τη ρήξη στο εσωτερικό του κόμματός του, ως προϋπόθεση για την οποιαδήποτε ρήξη εκτός Ελλάδος, για διαπραγματευτικό ή μη λόγο. «Δεν μπορείς να καλύπτεις όλο το φάσμα από την κεντροαριστερά μέχρι την άκρα αριστερά, λέγαμε χαρακτηριστικά.
Όπως απέδειξε η σημερινή ψηφοφορία στη Βουλή, η άκρα Αριστερά, επί της ουσίας οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να ανήκουν στην καλύτερη περίπτωση στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν ήταν διατεθειμένοι να κάνουν πίσω, ενώ η όλη εξέλιξη θα μπορούσε να υποστηριχτεί ότι δίνει την αίσθηση «στησίματος», με άξονα τη Ζωή Κωνσταντοπούλου…
Eπιβαίνοντας στην αχαλίνωτη φιλοδοξία της και ένα σχεδόν αρρωστημένο «υπερεγώ», πλέον τον αμφισβητεί ανοικτά, επιδιώκοντας την επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στις ριζοσπαστικές του ρίζες και πλασάροντας τον εαυτό της επίσημα ως «δελφίνο» και «νούμερο 2» του κόμματος.
Όποιος ισχυριστεί πως αυτό πέφτει ως κεραυνός εν αιθρία, προφανώς δεν λέει την αλήθεια. Το ότι η Κωνσταντοπούλου είχε τη δική της ατζέντα όλο το τελευταίο διάστημα, ήταν σχεδόν αυταπόδεικτο και προφανώς κατέστρωνε στρατηγική, με στόχο να βρει την κατάλληλη στιγμή για να εξαπολύσει συντριπτικό πλήγμα.
Παρά τον θεσμικό της ρόλο ως πρόεδρος της Βουλής, διεξήγαγε ένα είδος «ανταρτοπόλεμου» κατά του Μεγάρου Μαξίμου, ενώ πηγές την παρουσιάζουν ως έναν μνησίκακο – πολιτικά τουλάχιστον – και αδίστακτο άνθρωπο, που ουδέποτε συγχώρησε το άδειασμά της από τον Αλέξη Τσίπρα στη σύγκρουσή της με τον Αντώνη Σαμαρά για την παραβίαση του κανονισμού της Βουλής μέσω της επαναφοράς της στην έδρα, παρότι είχε προηγουμένως μιλήσει στο Σώμα.
Για να φτάσουμε στο ξημέρωμα της ενδεκάτης Ιουλίου… Πόσο υπερβολικό είναι άραγε να μιλήσει κανείς για «τακτική-ευκαιριακή συμμαχία»… από το πουθενά, μεταξύ της προέδρου της Βουλής και του ανθρώπου που ίσως μισεί περισσότερο από κάθε άλλον (έτσι δείχνει τουλάχιστον), τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, εάν υποτεθεί ότι ο Γερμανός έχει σαν στόχο την εκδίωξη της Ελλάδας από την Ευρωζώνη;
Όσα συνέβησαν, εξυπηρετούν ή όχι τα εικαζόμενα ως σχέδιά του, όπως και αυτών της Ζωής Κωνσταντοπούλου και της Αριστερής Πλατφόρμας, που περίμεναν «στη γωνία» τον Αλέξη Τσίπρα κατορθώνοντας να του καταφέρουν συντριπτικό πολιτικό πλήγμα. Για να συνέλθει, θα πρέπει τουλάχιστον να εγκαταλείψει εντελώς την τακτική με την οποία αντιμετώπιζε μέχρι σήμερα το κόμμα – χαλαρή συνομοσπονδία που οδήγησε στην εξουσία με ρητορική εύπεπτη (έχει πέραση κυρίως στην κρίσιμη μάζα των καλοπροαίρετων αλλά αφελών), που όμως αποδεικνύεται κάθε μέρα που περνά, ότι λίγη σχέση με την πραγματικότητα έχει;
Ο Αλέξης Τσίπρας ίσως έχει μια τελευταία ευκαιρία, αν την έχει πλέον. Να καταφύγει στον ελληνικό λαό, πετώντας εκτός λιστών την εσωκομματική αντιπολίτευση και ευελπιστώντας η υψηλή δημοτικότητά του να έχει σαν αποτέλεσμα το να γεννηθεί ένα ισχυρό κόμμα που θα παίζει ρόλο, με διαφορετικούς όμως ψηφοφόρους, πιο κεντρογενείς και ευρωπαϊστές.
Αυτό είναι όμως το καλό σενάριο. Διότι εάν υφίσταται αυτή η άτυπη-ευκαιριακή τακτική συμμαχία του Σόιμπλε με την αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ, τότε ο Γερμανός δεν πρόκειται να δώσει χρόνο στον Τσίπρα, αφού αφενός στόχος του είναι το Grexit και αφετέρου να οδηγήσει σε κατάρρευση την κυβέρνηση της Αριστεράς.
Όντας έξυπνος, αντιλαμβάνεται λογικά ότι εάν χρεωθεί με την υπονόμευση και εν τέλει την κατάρρευση της κυβέρνησης, τότε αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει ανάποδα στην ελληνική κοινωνία και τελικά να διασώσει πολιτικά τον Τσίπρα! Εάν μάλιστα φροντίσει να αντιγράψει τον Ανδρέα Παπανδρέου και να προχωρήσει άμεσα σε διαγραφές… λογικά θα έχει προηγηθεί τουλάχιστον η παραίτηση Λαφαζάνη από τον υπουργικό θώκο.
Αστειευόμενοι έλεγαν ορισμένοι πριν μερικές ώρες, ότι τον βλέπουν στη θέση του Δραγασάκη… με πρωθυπουργό τη Ζωή. Επειδή όμως μόνο ώρα γι’ αστεία δεν είναι πλέον, σε μια τέτοια περίπτωση, καλού-κακού, ας έχει κανείς και διαβατήριο έτοιμο.
Τελευταία κίνηση στην προσπάθεια αποφυγής του Grexit, είναι ο σχηματισμός κυβέρνησης εθνικής ενότητας, με τον Τσίπρα όμως να έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του την τύχη που είχαν πολιτικά όσοι προσπάθησαν να συνεργαστούν με τους δανειστές.
Η εξίσωση έχει περιπλεχτεί δραματικά. Κάθε μέρα που περνάει η ελληνική οικονομία και η κοινωνία υφίστανται τρομακτικές απώλειες, κάτι που θα βρει μπροστά του όποιος και να κυβερνήσει. Και ποιος ξέρει εάν θα αναδυθούν νέοι κομματικοί σχηματισμοί; Όχι μόνο η Ζωή που μάλλον δε στέκει κι εντελώς στα καλά της (τελευταίο κρούσμα η απαίτηση να μην μπει στο ασανσέρ η Άννα Καραμανλή, επειδή βρισκόταν η πρόεδρος με δυο συνεργάτες της!) και αυτή η απουσία του Γιάνη (με το ένα «ν»), μοιάζει εκ των υστέρων τουλάχιστον περίεργη.
Τι συζητάμε τώρα; Εδώ ο Διαμαντόπουλος ψήφισε τελικά «ναι»… Δυστυχώς, οι συγκυρίες και η ελληνικός πολιτικός μας μικρόκοσμος, συνωμοτούν για να επέλθει στη χώρα η απόλυτη καταστροφή.
