Το 1948 ο Ιρλανδός δραματουργός Σάμιουελ Μπέκετ γράφει το θεατρικό έργο Περιμένοντας τον Γκοντό (En attendant Godot): πρόκειται για το απαύγασμα του Θεάτρου του παραλόγου και ένα από τα σημαντικότερα έργα του εικοστού αιώνα, το οποίο από το 1953 (που ανέβηκε η πρώτη παράσταση στο Παρίσι) ως τις μέρες μας αποτελεί, ως προς την ερμηνεία του, πεδίο διαμάχης για τους κριτικούς και αίνιγμα για τους θεατές. Σ’ αυτό συνέβαλε και ο ίδιος ο Μπέκετ με την άρνηση του για κάθε σχόλιο ή ερμηνεία επί του έργου του. Δραματουργικά, το αποτέλεσμα είναι απλό: δύο άνθρωποι περιμένουν δίπλα σε ένα γυμνό δέντρο, κάποιον Γκοντό, ο οποίος πρόκειται να τους σώσει. Ο Γκοντό όμως δεν έρχεται…
Όπως αναλύει υπέροχα ο Γκύντερ Άντερς στο Being without Time, οι δύο ήρωες, ο Εστραγκόν και ο 
Βλαδίμηρος, αντιπροσωπεύουν εκατομμύρια ανθρώπους, που καθημερινά νιώθουν ολοένα και περισσότερο ότι αποτελούν το αντικείμενο της πράξης κάποιων άλλων, πως ενεργούν χωρίς οι ίδιοι να αποφασίζουν το στόχο των ενεργειών τους, χωρίς να μπορούν καλά-καλά να διακρίνουν ποιος είναι αυτός ο στόχος: η πράξη έχει χάσει σε τέτοιο βαθμό την ανεξαρτησία της ώστε έχει μετατραπεί σε ένα είδος παθητικότητας.
Τους δύο αυτούς ήρωες τους χωρίζει μεγάλη απόσταση από το θορυβώδες πάθος των απελπισμένων ηρώων -των ντεσπεράντο- της λογοτεχνίας του 19ου αιώνα, όσο και από την υστερία των χαρακτήρων του Στρίνμπεργκ: είναι πιο αληθινοί, εξίσου ασυνεπείς και μη θεατρικοί όπως και ο μέσος άνθρωπος της μάζας του πληθυσμού. Γιατί οι άνθρωποι, οι μάζες, δεν σταματούν να ζουν, ακόμη κι όταν η ζωή τους γίνεται άσκοπη.
Στην πραγματικότητα οι Εστραγκόν και οι Βλαδίμηροι επιθυμούν να συνεχίσουν να ζουν ακριβώς γιατί η ζωή τους έγινε άσκοπη: έχουν πλέον απολέσει τη δύναμη και τη θέληση να αποφασίσουν να μη συνεχίσουν, καθώς και την ελευθερία να δώσουν τέλος σ’ όλα αυτά που τους καταδικάζει η αδράνεια και η παθητικότητά τους. Συνεχίζουν να ζουν γιατί έτυχε να υπάρχουν, γιατί η ύπαρξη δεν γνωρίζει άλλη εναλλακτική απ’ το να υπάρχει.
Αποδείξεις της ύπαρξης του Γκοντό «ex absentia»
O πρωθυπουργός, ο οποίος, δεδομένης της ανυπαρξίας οράματος και κάποιου διαρθρωμένου προγράμματος ανασύνταξης επικαλείται μονίμως την καταστροφή που θα επιφέρει στον τόπο μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Η “ελπίδα έρχεται” (αλλαγή κάποτε), το κεντρικό σύνθημα της προεκλογικής καμπάνιας του ΣΥΡΙΖΑ, μας κάνει να συνδέουμε τους εαυτούς μας με τους δύο αυτούς ήρωες του Μπέκετ και να περιμένουμε τον Γκοντό-ελπίδα στην αιωνιότητα…
Επίλογος
Αντί να μας “πουλάνε” Γκοντό-ελπίδα και φύκια με μεταξωτές κορδέλες και να καθήσουν να επεξεργαστούν προγράμματα για τον πολιτικό και οικονομικό εκσυγχρονισμό της Ελλάδας, που θα περιορίσει την εξάρτηση της χώρας από τους δανειστές και τις αγορές, εκτοξεύουν πομφόλυγες σε ένα ακροατήριο κτυπημένο από την κρίση που είναι έτοιμο να αρπαχτεί ακόμα και από τα… μαλλιά του, λέγοντας ότι «θα παίζουμε εμείς τη λύρα και θα χορεύουν οι αγορές πεντοζάλι». Την ίδια στιγμή που οι αγορές κλυδωνίζουν και οδηγούν σε οικονομική κρίση τη Ρωσία, μια διαστημική, πυρηνική και στρατιωτική υπερδύναμη, με το μεγαλύτερο φυσικό πλούτο στον κόσμο.
Φυσικά, το χωράφι της ανευθυνότητας και του αμοραλισμού στο οποίο φύτρωσαν όλα αυτά τα «μπουμπούκια», το λίπαναν με τον καλύτερο τρόπο οι κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν την κρίση, οι οποίες στελεχώθηκαν σε μεγάλο βαθμό από ανίκανους και διεφθαρμένους πρωθυπουργούς και υπουργούς, τινές εκ των οποίων έχουν το θράσος να θέλουν να… ξανασώσουν τη χώρα.
