Λάβαμε & δημοσιεύουμε την παρακάτω επιστολή:
Ήταν αν δεν κάνω λάθος πριν τέσσερα χρόνια που δέχτηκα μία παραίνεση να γράψω τον Μικρό μου, μόλις 3 ετών, σε ένα νέο συνοικιακό ποδοσφαιρικό Σύλλογο. Δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ πολύ.
Ο μικρός λάτρευε τη μπάλα…
Ιδρυτής ήταν έναν άνθρωπος γνωστό σε όλους μας, vip θα τολμούσα να πω. Έναν άνθρωπο που χαιρετούν οι περισσότεροι και σέβονται όλοι. Χωρίς αυτόν και τις γνωριμίες του τίποτα δε θα ξεκινούσε. Αφορμή για όλα ήταν η αγάπη του προς τα παιδιά και τη νεολαία. Μοναδικός σκοπός ήταν η δημιουργία πόλου έλξης για τους μικρούς φίλους της συνοικίας μας, ώστε να απομακρυνθούν από τους κινδύνους της εποχής μας. Η ανιδιοτέλεια και η αγνότητα αυτού του ανθρώπου απέσπασε τη στήριξη του Δήμου και φορέων της πόλης μας. Μάλιστα, παραχωρήθηκε και το δημοτικό μας γήπεδο, προς εξυπηρέτηση των αθλητικών αναγκών.
Πολύ γρήγορα, ο Σύλλογος απέκτησε μέλη, οπαδούς, φίλους, ακόλουθους που τον στήριζαν σε κάθε βήμα, σε κάθε προσπάθειά του. Γιορτές, εκδηλώσεις, συναντήσεις. Απέκτησε οντότητα. Ήρθαν και οι χορηγοί. Ποτέ όμως ο στόχος δεν ήταν το κέρδος. Και αυτό έκανε το σύλλογο ακόμα πιο αγαπητό. Αγκάλιασε τους οικονομικά αδύναμους. Τους στήριξε. Τους κάλεσε. Δε τους έδιωξε. Αγκάλιασε και τους αθλητικά αδύναμους.
Πάντα έλεγε: “Δεν πειράζει που τα παιδιά δεν πληρώνουν, αφού δε μπορούν. Δεν πειράζει που τα παιδιά δεν έχουν ταλέντο. Να μείνουν κοντά μας”. Και όταν δεχόταν πιέσεις από το νεαρό συντελεστή του εγχειρήματος (ναι, υπήρχε και ο νεαρός), απαντούσε: ”Μα δεν καταλαβαίνεις; Είναι άνεργος ο πατέρας του. Έχουμε Ευθύνη. Υπάρχει κρίση. Τι να κάνουμε; Να το στείλουμε εκεί έξω; Στους κινδύνους; Στα ναρκωτικά; Όχι! Θα μείνει εδώ.”…
Κατά τη διάρκεια εξέλιξης του Συλλόγου, υπήρχε πάντα το όραμα αναβάθμισης του γηπέδου και σαφώς βελτίωσης των κανόνων ασφαλείας, αφού στον τομέα αυτό υπήρχε σοβαρό πρόβλημα. Και υπάρχει ακόμα. Όμως τα έσοδα δεν αρκούσαν.
Ίσα – ίσα κάλυπταν τις βασικές ανάγκες εξόδων. Και το μισθό του νεαρού. Και όταν δεν αρκούσαν, τότε όλο και κάποια λαχειοφόρος θα γινόταν ή κάποια χορηγία για να καλυφθεί το κενό.
Η συνοικία ωστόσο αγκάλιασε ζεστά το Σύλλογο. Φάνηκε πως πράγματι υπήρχε η ανάγκη για κάτι τέτοιο στην περιοχή. Πλέον πήρε συναισθηματικές αλλά κυρίως κοινωνικές διαστάσεις. Με λίγα λόγια πέτυχε το στόχο του.
Όμως, όπως είναι γνωστό τις πάση, σε κάθε τι επιτυχημένο, θα βρεθούν οι λύκοι και οι αλεπούδες που θα το
εκμεταλλευτούν. Θα το λυμανθούν. Έτσι και εδώ. Πίσω από όλη αυτή την επιτυχία, διαφάνηκε η δυνατότητα Εμπορικής Αξιοποίησης. Και τότε ο νεαρός ύψωσε ανάστημα. Διεκδίκησε. Νέος άνθρωπος, φιλόδοξος, προερχόμενος από την επαρχία, αναζήτησε και βρήκε την ευκαιρία, που του άξιζε, όπως σε όλους. Με εμάς, τα μέλη, δίπλα του. Να τον στηρίζουμε. Γιατί θυμίζω πως ο σύλλογος ήμασταν εμείς και ήταν για εμάς.
Για τα παιδιά μας…
Λογαριάσαμε όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Η παλαιά φρουρά οδηγήθηκε σε παραίτηση, για να αναλάβει η νέα. Ο σύλλογος έγινε μπίζνες. Και οι μπίζνες μεγάλωσαν. Επεκτάθηκαν και στον απέναντι δρόμο. Άλλαξε και το όνομα. Το Εύ δεν ταίριαζε πλέον. Το νέο όνομα, γεωγραφικά διευρυμένο. Όπως ταιριάζει στις μεγάλες μπίζνες. Και για να είναι μεγάλες οι μπίζνες τι απαιτείται? Κανόνες. Αυστηροί κανόνες.
– “’Όποιος δε συνεργάζεται;”
– “ Να φύγει. Αν δε του αρέσουν οι κανόνες μου, να φύγει”.
– “ Μα… Που να πάμε; Τα παιδιά έχουν γίνει ένα. Μία σφιχτή αγκαλιά”.
– “Τότε καθίστε φρόνιμοι”.
Προσβολές, φωνές, καβγάδες, λογομαχίες. Έως και χειροδικία. Εκεί μας έφτασε. Μπροστά στα αθώα μάτια των παιδιών.
– “Θα φύγω. Θα τον σταματήσω το μικρό…”, έλεγαν οι μπαμπάδες.
Και μετά από λίγες ημέρες, πάλι πίσω. Με σκυμμένο κεφάλι.
– “Ο μικρός έκλεγε. Ήθελε τους φίλους του. Άσε που η άλλη ομάδα ήταν μακριά και η γιαγιά δεν μπορούσε.
Βλέπεις εμείς δουλεύουμε νυχθημερόν. Αυτό εκμεταλλεύεται. Τις παιδικές ψυχές”.
Και όσο επιστρέφαμε, τόσο ο νεαρός ένιωθε νικητής. Η έπαρση του στα ύψη. Και οι προσβολές συνεχίζονταν…
Μας πέταξε έξω.
-“ θα σας κάνω ανθρώπους”.
Σε ποιους αναφέρεται; Σε οικογενειάρχες ανθρώπους, με τα προβλήματα τους. Που έρχονται για να ξεφύγουν λίγο. Έστω για μία ώρα. Να δουν το παιδί τους στον αγώνα με το γειτονικό δήμο. Να πανηγυρίσουν. Να χειροκροτήσουν.
Όταν το Εύ έγινε μπίζνα…
– “Να πανηγυρίσουν;”
– “Απαγορεύεται. Και αν δε σας αρέσει να φύγετε”.
Πάλι τα ίδια. Πάντα τα ίδια. Από πού μας διώχνει; Aπό το γήπεδό μας; Τη δημόσια περιουσία; Τι του ανήκει και με ποιο καθεστώς;
Και όταν θέταμε το φλέγον θέμα της έλλειψης ασφάλειας:
– “Μα αν σκοτωθεί ένα παιδί, αν ανοίξει ένα κεφάλι;”
– “Εγώ έχω κάνει χαρτί στο Δήμο, έχω αριθμό πρωτοκόλλου και είμαι κατοχυρωμένος. Έχω και γιατρό”.
Στυγνή ομολογία της επικινδυνότητας της επιχείρησης του…
Και ο κοινωνικός χαρακτήρας του Εύ;
Είπαμε. Πλέον έπαψε να υπάρχει το Εύ. Και μαζί με το Εύ, δεν υπάρχει τίποτα από το παρελθόν. Οι φτωχοί διώχθηκαν. Οι αδύναμοι αθλητές, υποτιμήθηκαν. Οι χορηγοί εξαπατήθηκαν (ο υπογράφων ένας εξ’ αυτών).
Α! και ο μικρός με τον άνεργο πατέρα. Τον θυμάσαι; Διώχθηκε.
STOP. ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ!!!
Του τα’ πα ένα χεράκι πριν φύγω. Και το χεράκι αυτό, λίγο έλειψε να είναι βαρύ. Πάλι καλά που βρέθηκε ένα φουστάνι και κρύφτηκε από πίσω…
Νιώθω καλά. Διαφύλαξα την αξιοπρέπεια μου.
Όμως ο Μικρός μου; Λέει πως είναι καλά. Μέσα του όμως καίει. Και είμαι σίγουρος πως μέσα του κλαίει. Γιατί έμεινε μόνος τώρα. Οι υπόλοιποι συνέχισαν εκεί γιατί δε μπόρεσαν. Είναι εγκλωβισμένοι.
“Θα σε πάω στο καλύτερο”, του είπα. Όμως το καλύτερο είναι εκεί που έμαθε να κλωτσάει, να νικά και να χάνει. Δε θα μπορέσω να του απαντήσω τι άλλαξε ή γιατί τελείωσε η γιορτή. Θα βλέπει τους φίλους του από μακριά. Εγκλωβισμένους. Και τα ματάκια του θα θολώνουν…
Έτσι είναι η κοινωνία μας Μικρέ μου. Άδικη και σκληρή. Επιτρέπει στον «λίγο» να διοικεί. Και είναι μοναχική μερικές φορές για αυτούς που τολμούν. Να έχεις όμως ψηλά το κεφάλι. Και τελικά θα πάρεις αυτό που σου αξίζει. Όπως και ο νεαρός…
Αυτή η κοινωνία… Δε θα γιάνει ποτέ!
Ίσως κάποιοι αναρωτηθείτε γιατί το κείμενο μου είναι αόριστο. Χωρίς ονόματα. Μήπως φοβάμαι; Αντιθέτως. Η υπογραφή μου είναι αρκετή.
Περιμένω αντίδραση από τους υπεύθυνους… Γνωρίζουν.
Χατζηνικολάου Γ. Ιωάννης
