Πρόεδρος…
Σύμφωνα με τη σημασιολογία της λέξης, είναι ο επικεφαλής μίας ομάδας προσώπων (κόμματος, συλλόγου, συνδέσμου, σωματείου, σχολικής τάξης, ομοσπονδίας κτλ.). Συνήθως είναι εκλεγμένο πρόσωπο, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις διορίζεται από ανώτερη αρχή. Όλοι μας έχουμε χρησιμοποιήσει την στερεοτυπική έκφραση ότι στην Ελλάδα αν βγεις στο δρόμο και φωνάξεις «Πρόεδρε» θα γυρίσουν για να σου απαντήσουν οι 10 στους 11 Έλληνες που βρίσκονται σε απόσταση 200 μέτρων εκείνη τη στιγμή. Τι θα πει ποιος είναι ο πρόεδρος; Στην Ελλάδα είμαστε, παιδιά, όλοι πρόεδροι είναι!!! Κι έτσι τους αποκαλούν οι υπόλοιποι. Έτσι τους απευθύνουν τον λόγο ή, έναν χαιρετισμό: «Γεια σου πρόεδρε…».
Άντε να ξέρεις, να ξεχωρίσεις ή, να θυμάσαι τι σόι πρόεδρος είναι ο καθένας. Κι άντε, πες, πως είσαι σίγουρος για τον Δημοκρατίας. Μετά; Οι υπόλοιποι; Κάθε σωματείο, σύλλογος, εταιρεία και οργανισμός έχει τον δικό του πρόεδρο. Είναι και οι «επίτιμοι», αλλά είναι και οι πρώην, οι οποίοι -κατά έναν παράξενο τρόπο- παραμένουν αιώνιοι «πρόεδροι». Τελικά, είναι τόσοι πολλοί οι πρόεδροι, που θα έπρεπε να υπάρχει κι ένας… Πρόεδρος των προέδρων!!!
Αλλά πού να βρεις άκρη!
Βγες στην Ομόνοια και φώναξε «πρόεδρεεε…» και θα γυρίσουν 30 άτομα. Η κατάσταση βελτιώνεται αν φωνάξεις «κύριε πρόεδρε», οπότε θα γυρίσει μονάχα ο πρόεδρος του δικαστηρίου.
Κι αυτό αν είναι `κει κοντά κανένας τέτοιος…
Οπότε; Ποια είναι η λύση; Να τους καθαιρέσουμε, δε γίνεται. Άλλωστε δεν έχουμε τίποτε προσωπικό εναντίον τους. Να τους βάλουμε στο πέτο καρτελάκι με το όνομα και την ιδιότητα, πάλι υπερβολικό μου φαίνεται. Να τους φωνάζουμε με το μικρό, πώς σας φαίνεται;
Η -έξοχη, κατά την γνώμη μου- ιδέα ανήκει σε έναν από τους πιο δημοφιλείς προέδρους της Γαλλίας, τον Ζερβέ Μαρτέλ.
Πρόκειται για τον πρόεδρο της γαλλικής ομάδας, της Λανς, ο οποίος εξέδωσε πρόσφατα την αυτοβιογραφία του. Δική του, λοιπόν, είναι η ιδέα για το πώς να ξεχωρίζουμε τους προέδρους…
Απολαύστε τον…
«Μετά από ένα παιχνίδι, συναντήθηκα με μια οικογένεια. Όλοι τους ήταν φίλοι της Λανς», εξιστορεί ο πρόεδρος κι εξηγεί: “Όλοι με αποκαλούσαν πρόεδρο, αλλά όταν με χαιρέτησαν κάποια μικρά παιδιά, μου είπαν: «Γεια σας κύριε Σιράκ». Έκτοτε ζητώ να με αποκαλούν πάντα Ζερβέ…”
