Για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα είμαι σίγουρος ότι θα χυθεί πολύ μελάνι. Πιστεύω όμως ότι πρέπει να φωτιστεί ιδιαίτερα μια συγκεκριμένη διάσταση της υπόθεσης, που πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά :
Είναι γνωστό ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται σα μια θεατρική παράσταση, με διαφορετικά σκηνικά και πρωταγωνιστές.
Στις 22 Μαΐου 1963 , πριν ακριβώς 50 χρόνια,έπεφτε νεκρός ο βουλευτής της αριστεράς Γρηγόρης Λαμπράκης.Το χέρι του θύτη του Εμμανουηλίδη,είχε οπλιστεί από το περίφημο παρακράτος της εποχής, που είχε στελεχωθεί και οργανωθεί στη βάση της υπεράσπισης των συμφερόντων της άρχουσας τάξης, που ήταν η κυβέρνηση της ΕΡΕ και το παλάτι.
Τι ακριβώς φοβόταν αυτή η τάξη ;
Ότι ακριβώς φοβάται και τώρα το συνονθύλευμα των δανειστών-καναλαρχών-αποτυχημένων πολιτικών-τραπεζιτών αλλά και δημοσιογράφων.Την εποχή εκείνη και συγκεκριμένα στις εκλογές του 1958, οι δυνάμεις της αριστεράς είχαν βγει 2ο κόμμα με ποσοστό 24%. Έτσι οργανώθηκε ένα σχέδιο αναχαίτισης της καλπάζουσας ανόδου και πιθανής διεκδίκησης της εξουσίας από την ΕΔΑ ή άλλες κεντρώες δυνάμεις, που ονομάστηκε «Περικλής».
Αποτέλεσμα του σχεδίου ήταν το μαγείρεμα των εκλογών του 1961, όπου κατά τη λαϊκή ρήση «ψήφισαν και τα δέντρα».
Επειδή όμως όταν σπέρνεις ανέμους θερίζεις θύελλες, σε μια ιδιαίτερα ταραγμένη περίοδο αντίστοιχη με τη σημερινή, ήταν μοιραίο σύντομα να φτάσουμε σε πολιτικές δολοφονίες όπως αυτή του Λαμπράκη αφού το παρακράτος συνέχιζε να δρα εκτελώντας συμβόλαια τρομοκρατίας όπου αυτό χρειαζόταν.
Ποτέ δεν αποδείχτηκε επίσημα η σύνδεση του παρακράτους με την εξουσία. Ακόμη όμως και η φράση του «εθνάρχη» Καραμανλή:
«ποιος επιτέλους κυβερνάει αυτή τη χώρα», ερμηνεύτηκε σαν αδυναμία ελέγχου ενός μηχανισμού στημένου εκ των ενόντων, που στην πορεία έμεινε ανεξέλεγκτος.
Στα καθ’ ημάς λοιπόν, σίγουρα η δολοφονία ενός νέου ανθρώπου δεν μπορεί να προσδώσει οφέλη σε κανένα κομματικό μηχανισμό. Γι αυτό και την καταδίκασαν όλα τα κόμματα.
Το «φαινόμενο» όμως της εκρηκτικής ανόδου της χρυσής αυγής,(αν πιστέψουμε μια θεωρία που χρησιμοποιούν οι δικαστές και υπογραμμίζει ότι: για να βρεις τον πραγματικό ένοχο, αρκεί να βρεις ποιος ωφελείται από την τελεσθείσα πράξη), ερμηνεύεται μόνο με ένα τρόπο :
Η χρυσή αυγή δημιουργήθηκε από την αγαστή συνεργασία όλων των πυλώνων της εξουσίας, για να εκφράσει το πλήθος των δυσαρεστημένων από τα δύο μεγάλα κόμματα, προκειμένου αυτοί να μην γίνουν ψηφοφόροι της αριστεράς. Συντηρήθηκε στη δημοσιότητα από τους μεγαλοκαναλάρχες–εθνικούς εργολάβους, για να γίνει αντίβαρο και ανάχωμα σε όσους προβληματίζονται σοβαρά αν τελικά ο μόνος δρόμος είναι ο μνημονιακός . Λογαριάζεται σαν η ύστατη προσπάθεια του καθεστώτος, όταν τα υπόλοιπα κόμματα θα έχουν φθαρεί ανεπανόρθωτα (ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-ΛΑΟΣ), το διαπιστώσαμε ήδη στην περίπτωση της ΕΡΤ .
Ξέχασαν όμως οι εμπνευστές της κάτι βασικό : ήταν αναμενόμενο στους κόλπους του σύγχρονου παρακράτους να στρατευτούν άτομα του κοινού ποινικού δικαίου, άτομα που αργά ή γρήγορα θ’ακολουθούσαν τους μόνους νόμους που αυτοί ξέρουν, τους νόμους του υποκόσμου.
Έτσι λοιπόν, όπως ακριβώς συμβαίνει μ’ένα άγριο ζώο που κάποιος μάταια προσπαθεί να το μετατρέψει σε οικόσιτο, αργά ή γρήγορα θα φάνε τους μέντορές τους .
Άλλωστε και ο Καραμανλής, για να κλείσουμε όπως αρχίσαμε, λίγους μήνες μετά τη δολοφονία Λαμπράκη, έφευγε απογοητευμένος και μάλιστα με ψευδώνυμο για το Παρίσι…
