Σε κάθε κρίσιμη καμπή της ιστορίας,διαμορφώνονται στην κοινωνία δυο τουλάχιστον κυρίαρχες τάσεις:
Η μερίδα εκείνη του πληθυσμού που αντιδρά σε όποια δυνατότητα αλλαγής ή ανατροπής της ισχύουσας τάξης πραγμάτων, και το κομμάτι εκείνο που επιδιώκει μέσα από συγκρούσεις και ρήξεις να πετύχει όχι απλά να ξεπεραστεί η κρίση, αλλά να εξασφαλίσει εκείνες τις απαραίτητες και ικανές συνθήκες, ώστε να επικρατήσει η κοινωνική γαλήνη και ισορροπία.
Άλλωστε, είναι γνωστή η ρήση του Ευριπίδη : “Ειρήνη αν είναι δυνατόν,δικαιοσύνη οπωσδήποτε.”
Σε ποιό ιδεολογικό στρατόπεδο θα βρεθεί ο καθένας από εμάς στην παρούσα κατάσταση, εξαρτάται , κατά τη γνώμη μου ,από τον τρόπο που αντιλαμβάνεται και παίρνει θέση, απέναντι σε συγκεκριμένες έννοιες και αξίες , όπως αυτές επιδιώκει να τις προβάλει και να τις καθιερώσει στη συνείδηση του κόσμου, το υπάρχον πολιτικό προσωπικό με τους συνοδοιπόρους του .
Έχουμε λοιπόν και λέμε:
Θύματα: δεν είναι ο απλός κόσμος που συνθλίβεται από τις βίαιες αλλαγές στην καθημερινότητά του , αλλά οι πολιτικοί που πασχίζουν για τη σωτηρία μας νυχθημερόν χωρίς να τους το αναγνωρίζουμε ,και οι δανειστές που κινδυνεύουν να χάσουν τα λεφτά τους.
Εργαζόμενος: ωφελούμενος , κατά την άποψη εκείνων που φροντίζουν για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και εκφράστηκε από το γνωστό υπηρέτη του δημοσίου συμφέροντος κύριο Πέτρο Δούκα .
Ελλάδα: ένα άθροισμα οικοπέδων και νησιών προς αξιοποίηση και όχι ένας κόσμος ή ένας λαός με ανάγκες καιδικαιώματα.
Προδότης: όποιος τολμήσει ν’αμφισβητήσει τη μια και μοναδική λύση του προβλήματος που είναι η συνέχεια της ίδιας πολιτικής που δημιουργεί άνεργους, άστεγους, αυτόχειρες,μετανάστες, εξαθλιωμένους, και ειδικά αν κάνει την υπέρβαση να προτείνει απαγκίστρωση από το ευρώ και την ευρωπαϊκή ένωση.
Διεθνές δίκαιο: άγνωστη λέξη μόνο για γραφικούς , ακριβώς επειδή προβλέπει εναλλακτικούς τρόπους σωτηρίας, μη συμβατούς με τα συμφέροντα των ισχυρών , όπως η δυνατότητα άρνησης πληρωμής χρέους όταν οι βασικές δομές του υπόχρεου κράτους(υγεία-παιδεία-άμυνα) ,τελούν υπόκατάρρευση.
Δικαιώματα: τα δικαιώματα των δανειστών υπερτερούν έναντι οποιουδήποτε άλλου κοινωνικού ή ανθρώπινου δικαιώματος έλληνα πολίτη,και αυτή η τοποθέτηση διέπει όλες τις κυβερνητικές αποφάσεις και τα προεδρικά διατάγματα.
Βία: σαν τέτοια νοείται μόνο ο προπηλακισμός των θυμάτων που αναφέρθηκαν παραπάνω, ή η αντίδραση σε πλειστηριασμούς,κατασχέσεις , διακοπή ρευματοδότησης , και σε καμία περίπτωση οι όποιες αναγκαίες»
προσαρμογές.
Απεργία: άρνηση υπακοής σε μέτρα που μοναδικό στόχο έχουν τη σωτηρία μας
Αξιοπρέπεια: αναγνωρίζεται μόνο σα δυνατότητα αποπληρωμής του χρέους για να μη μας πούνε μπαταχτσήδες, ενώ ταυτόχρονα έχει χαθεί από σημαντικό τμήμα του πληθυσμού , που πιστεύει ότι είναι μάταιη κάθε προσπάθεια, ή υπακούει τρέμοντας μη χάσει και το «ξεροκόμματο».(συμπεριφορά υποτέλειας και ραγιαδισμού)
Ενημέρωση: η χάλκευση ειδήσεων και γεγονότων με μοναδικό σκοπό να
κρατηθεί ο λαός σε ψυχική νάρκωση και ν’ αναγνωρίσει όλες τις προηγούμενες έννοιες που αναφέρθηκαν σαν απολύτως φυσιολογικές.
Όποιος πιστεύει πως η κρίση που βιώνουμε θα ξεπεραστεί αναίμακτα χωρίς να υποθηκεύσει οριστικά και με τους χειρότερους όρους το μέλλον των παιδιών μας ,πλανάται πλάνη οικτρά .
Ομοίως πλανάται εκείνος που περιμένει από τρίτους ν’ απλώσουν χέρι σωτηρίας χωρίς τη δική του συμμετοχή , και το χειρότερο, όποιος ελπίζει πως αφού κάποιοι συνάνθρωποί του εξοντωθούν ,οι υπόλοιποι θα γλιτώσουν .
Σε μια εποχή που η σύγχρονη ιστορία γράφεται καθημερινά με τις πράξεις και με τις παραλήψεις μας , και που οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο λαό εξυπηρετούν μόνο αυτούς που προσπαθούν να επιβάλουν τον κοινωνικό αυτοματισμό , ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να διαπιστώσουμε την αιτία του προβλήματος .
Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν ενημερωθούμε πραγματικά , αν Σε κάθε κρίσιμη καμπή της ιστορίας ,διαμορφώνονται στην κοινωνία δυο τουλάχιστον κυρίαρχες τάσεις :
Η μερίδα εκείνη του πληθυσμού που αντιδρά σε όποια δυνατότητα αλλαγής ή ανατροπής της ισχύουσας τάξης πραγμάτων, και Το κομμάτι εκείνο που επιδιώκει μέσα από συγκρούσεις και ρήξεις να πετύχει όχι απλά να ξεπεραστεί η κρίση, αλλά να εξασφαλίσει εκείνες τις απαραίτητες και ικανές συνθήκες ,ώστε να επικρατήσει η κοινωνική γαλήνη και ισορροπία .
Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν ενημερωθούμε πραγματικά , αν διαβάσουμε ,αν μελετήσουμε τη διεθνή εμπειρία από παρόμοιες κρίσεις , και τελικά αν ασκήσουμε κριτική σε ό,τι μας παρουσιάζεται ως αναγκαίο, απαραίτητο ή μονόδρομος .
Όλα αυτά με την προϋπόθεση να νιώθουμε βαθιά μέσα μας την ανάγκη να έχουμε να δώσουμε μια απάντηση στις μελλοντικές γενιές , στην ερώτηση:
όταν όλα αυτά διαδραματίζονταν μπροστά στα μάτια σου εσύ τι ακριβώς έκανες ;
ΣΠΥΡΟΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ (πολίτης).
