Σκληρή και κριτική η γλώσσα του Ευριπίδη για την πολιτική των Αθηνών με αφορμή την κατάληψη της Μήλου και την εκστρατεία στη Σικελία μέσα από τα δεινά που είχε προξενήσει ο Τρωικός πόλεμος στους κατοίκους της ηττημένης Τροίας. Θύματα του πολέμου αυτού και οι γυναίκες, οι οποίες μετά τη σφαγή των ανδρών και την πυρπόληση της πόλης τους βρίσκονται αιχμάλωτες στο στρατόπεδο των Αχαιών περιμένοντας να δοθούν ως σκλάβες στους νικητές.
Ρεπορτάζ: evangelinoscostas.wordpress.com
Ένα έργο αντιπολεμικό που γράφτηκε και παίχθηκε το 415 π.χ. κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου, που τα μηνύματα είναι ζωντανά και επίκαιρα (δυστυχώς) και σήμερα, αρκεί να σκεφτούμε τον πόλεμο στο Ιράκ, τα στρατόπεδα προσφύγων σε όλες σχεδόν τις χώρες της μεσογείου, τη δράση της Μπόκο Χαραμ στη Νιγηρία με την απαγωγή εκατοντάδων νέων κοριτσιών και τη σφαγή των φοιτητών στην Υεμένη. Με τους διαλόγους διερευνάται το σημαντικό θέμα περί ευθύνης του πολέμου, ζήτημα επίκαιρο και με την εποχή του ποιητή αλλά και διαχρονικά αφήνοντας ταυτόχρονα μετέωρο το θέμα της τιμωρίας.Η κεντρική ιδέα της Τραγωδίας μπορεί να συνοψιστεί τον στοίχο: «Μωρός είναι όποιος κουρσεύει πόλεις. Θα καταστρέψει ναούς και μνήματα, ιερά άσυλα των πεθαμένων, μα κι αυτός μετά θα χαθεί».
Αυτό το έργο επέλεξε η Θεατρική Ομάδα του Πνευματικού Κέντρου να μας παρουσιάσει το καλοκαίρι του 2015 σε διδασκαλία της ακούραστης Γεωργίας Θεοδωρακοπούλου. Η προσπάθεια της Ομάδας είναι να συνδέσει τα γεγονότα με το σήμερα επιδιώκοντας μια σύγχρονη ανάγνωση του κειμένου τονίζοντας τις συνέπειες του πολέμου και τα αποτελέσματα αυτών από την πλευρά των ηττημένων.
Λίγα λόγια για το έργο
Μετά την πτώση της Τροίας οι αιχμάλωτες γυναίκες κλεισμένες σε στρατόπεδο των Αχαιών περιμένουν να επιβιβαστούν στα πλοία που θα τις μεταφέρουν ως λάφυρα στην Ελλάδα. Ανάμεσά τους, η βασίλισσα Εκάβη που θρηνεί το χαμό της οικογένειας και της πόλης της και η χήρα του Έκτορα, η Ανδρομάχη, η οποία πρόκειται να αντιμετωπίσει ακόμα μια τραγωδία, καθώς οι νικητές σκοτώνουν τον μικρό γιο της. Και ενώ ο Μενέλαος συναντά την άπιστη Ελένη, την αιτία αυτού του πολέμου, η μάντισσα Κασσάνδρα προμηνύει τα κακά που θα βρουν τους νικητές στο δρόμο για την πατρίδα.
Στο έργο παρουσιάζεται η πολυπλοκότητα των γεγονότων και αναζητούνται με δυσκολία οι αιτίες για μια περίοδο κρίσης, πόσο μοιάζει αυτό με το δικό μας σήμερα, ο Ευριπίδης προσπαθεί να βάλει τους Αθηναίους να σκεφτούν τι έχουν κάνει και να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Οι άνθρωποι συμπεριφέρονται καιροσκοπικά και ο ρόλος της θεϊκής αρχής είναι ανεξιχνίαστος.
Στον Πρόλογο η Αθηνά δηλώνει ότι δεν αγαπά πλέον τους Αχαιούς για τα κακά που έχουν επιφέρει και προτρέπει τον Ποσειδώνα να τους δυσκολέψει την επιστροφή με τρικυμίες.
Ο Χορός(αιχμάλωτες Τρωάδες) και η Εκάβη θρηνούν για όσα έχουν συμβεί και για όσα θα τους συμβούν. Ο θρήνος τους σταματάει με τον ερχομό του Ταλθύβιου, που γνωστοποιεί στην Εκάβη τους ορισμούς των Αχαιών. Η κόρη της η Κασσάνδρα δίνεται στον Αγαμέμνονα «για κρυφό ταίρι στο κρεβάτι του». Την άλλη της τη κόρη, την Πολυξένη, τη σφάξανε επάνω στον τάφο του Αχιλλέα. Τη νύφη της, την Ανδρομάχη, την πήρε ο Νεοπτόλεμος, ο γιος του Αχιλλέα. Και αυτή η ίδια η Εκάβη, δίνεται σκλάβα στον Οδυσσέα.
Η Ανδρομάχη δεν καταφέρνει να σώσει το μικρό Αστυάνακτα και η Εκάβη χάνει τον εγγονό της.
Ο Μενέλαος εμφανίζεται ως κριτής των γεγονότων για την εξεύρεση των αιτιών του Τρωικού πολέμου με την Ελένη να θεωρεί υπεύθυνη την Εκάβη που γέννησε τον Πάρη, αντίθετα για την Εκάβη αιτία όλου του κακού που χτύπησε Αχαιούς και Τρώες είναι η Ελένη.
. Ο Μενέλαος κρίνει ένοχη την Ελένη αλλά δεν φαίνεται διατεθειμένος να εκτελέσει την προτροπή της Εκάβης να την θανατώσει. Η Εκάβη θρηνεί την απώλεια του Αστυάνακτα που της τον φέρνουν νεκρό πάνω στην ασπίδα του Έκτορα.
Στο τέλος η πόλη καίγεται και οι γυναίκες σπρώχνονται προς την ακρογιαλιά για να επιβιβαστούν στα πλοία ως σκλάβες.
Οι πρόβες
Η Θεατρική ομάδα, που λειτουργεί μια δεκαετία, συνεχίζει εντατικές πρόβες για να μπορέσει στα τέλη Μαΐου 2015 να παρουσιάσει της δουλειά της.
