Από τον συμπολίτη μας κύριο Σπύρο Πολιτάκη λάβαμε το παρακάτω σχόλιο:
(Δεν έχει νόημα να μελετάς ιστορία, αν την ακινητοποιείς στο χρόνο και δε μπορείς να δεις σ’ ένα τωρινό γεγονός την εξάρτησή του από το παρελθόν και τη φορά κίνησής του προς το μέλλον ). Τζοβάνι Βίκο,(1668-1744).
Ανάμεσα σε άλλες καινοτομίες τα τελευταία χρόνια, η ηγεσία του ΥΠΕΠΘ στέλνει στα σχολεία εγκύκλιο με οδηγίες για τον εορτασμό της απελευθέρωσης της Αθήνας από τους Γερμανούς, την 12η Οκτώβρη του 1944.
Στη Ελλάδα , σε αντίθεση με τις υπόλοιπες χώρες που υπέστησαν τη φρίκη του ναζισμού, καθιερώθηκε να τιμάται η ημερομηνία έναρξης του πολέμου, και όχι η λήξη του. Αυτό συνέβη για πρώτη φορά εν μέσω κατοχής , δηλαδή την 28η Οκτώβρη του 1941, με πλήθος κόσμου να συμμετέχει στις εκδηλώσεις που είχε προετοιμάσει το ΕΑΜ, εμπρός από το άγαλμα του άγνωστου στρατιώτη, αψηφώντας τους Ιταλούς καραμπινιέρους. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι συμμετείχαν παρελαύνοντες οι ανάπηροι του αλβανικού μετώπου , και ότι τα ξημερώματα της επετείου, μια τεράστια φωτεινή επιγραφή φτιαγμένη από πυρσούς, με τον τίτλο ΕΑΜ φωταγώγησε τον Υμηττό. Και είχε εκείνη η πρώτη επέτειος διττή σημασία: αφ’ ενός την απότιση φόρου τιμής στους νεκρούς του αγώνα , κι αφ’ ετέρου το σύνθημα ενός νέου απελευθερωτικού ξεκινήματος, που γέννησε τα επόμενα χρόνια το μεγαλειώδες έπος της εθνικής αντίστασης.
Γιατί όμως εκείνη η μέρα κουβαλούσε τόσο έντονο συγκινησιακό φορτίο;
Ένας λαός ταλαιπωρημένος από το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, με περιορισμένες ελευθερίες και δικαιώματα, με ανεπαρκέστατη στρατιωτική προετοιμασία και οργάνωση, ενώθηκε παθιασμένα κάτω από την κοινή υπέρτατη αξία, τον πόθο για τη διατήρηση της ελευθερίας του. Παραμέρισε τις πολιτικές αντιθέσεις, συμφιλιώθηκε με την ιδέα της φασίζουσας κεντρικής διοίκησης ,( περίπτωση κομμουνιστών ) ,και καβαλώντας ό,τι μέσο έβρισκε μπροστά του, τράβηξε τραγουδώντας για τα σύνορα, για να υπερασπιστεί την πατρίδα του.
Όρθωσε το ανάστημά του στον καλπάζοντα φασισμό του «άξονα» και κατάφερε αυτό που φάνταζε μέχρι τότε ακατόρθωτο: κατατρόπωσε και απώθησε την ατσάλινη μηχανή του Μουσολίνι, την ίδια ώρα που τα ναζιστικά στρατεύματα καταλάμβαναν τις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες κάνοντας περίπατο. Η Ελλάδα διατήρησε την ανεξαρτησία της για οκτώ ακόμη μήνες !
Ο συμβολισμός λοιπόν αυτής της ημέρας είναι πάντα καταλυτικός και επίκαιρος. Καμία ΝΕΑ ΤΑΞΗ πραγμάτων παλαιότερη ή νεότερη , δε μπορεί να εφαρμόσει τα σχέδιά της, όταν έχει απέναντι της ένα λαό ενωμένο , και αποφασισμένο να πεθάνει για τα ιδανικά της αυτοδιάθεσης και της ελευθερίας.
Πρέπει λοιπόν ο λαός να διασπαστεί, ενώ ταυτόχρονα να ξεριζωθούν από το συλλογικό υποσυνείδητο τα στοιχεία εκείνα που είναι ικανά να πυροδοτήσουν πατριωτικά αισθήματα. Χρησιμοποιούνται σχολαστικά δύο μέθοδοι:
α) Αναλαμβάνουν «εργολαβικά» να εκφράσουν τις πατροπαράδοτες αξίες τα πιο αντιδραστικά στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας, οι ομοϊδεάτες των ναζί, (βλέπε χρυσή αυγή). Ταυτόχρονα, η αριστερά απεμπολεί αυτό το ρόλο, (σκόπιμα άραγε;), αναμασώντας θεωρίες περί διεθνισμού και ανοιχτών συνόρων. Άρα, όποιος μιλήσει για έθνος, πατρίδα ή σημαία, χαρακτηρίζεται αυτομάτως εθνικιστής ή φασίστας , παραβλέποντας τη βασική αρχή των μεγάλων κοινωνικών επιστημόνων, ότι : για να είναι κάποιος διεθνιστής και να σέβεται τα έθνη των άλλων , πρέπει πρώτα να σέβεται και ν’ αγαπάει το δικό του.
β) Επιβάλλεται η άμβλυνση της συλλογικής ιστορικής μνήμης . Το κυρίαρχο δόγμα, είναι η λήθη προς το παρελθόν, στο όνομα της αρμονικής συμβίωσης εντός της ΕΕ. Έτσι σιγά- σιγά και με διάφορες αιτιάσεις , ξαναγράφονται βιβλία που «στρογγυλεύουν» απόψεις και νοήματα, επιστρατεύονται αναθεωρητές ιστορικοί που έχουν περάσει πρώτα από τα σαλόνια της παγκόσμιας διακυβέρνησης ,(λέσχη Μπίλντεμπεργκ), ιδιωτικοί φορείς και ΜΜΕ αναλαμβάνουν να φωτίσουν σημαντικά γεγονότα από τη δική τους «αντικειμενική» σκοπιά, ενώ ομάδες πανεπιστημιακών προασπίζονται το δικαίωμα Γερμανών ομολόγων τους στην παραχάραξη ιστορικών στοιχείων (περίπτωση Ρίχτερ).
Να λοιπόν πιο είναι το βαθύτερο νόημα της μετατόπισης του κέντρου ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης σχετικά με τον εορτασμό:
• Να «περάσει» σιγά σιγά το μήνυμα, ότι η απελευθέρωση ήταν προϊόν της συμμαχικής νίκης, λησμονώντας ότι, το μεγαλύτερο κομμάτι της χώρας , με εξαίρεση τα μεγάλα αστικά κέντρα, ήταν κατ’ ουσία ελεύθερο πολύ νωρίτερα , χάρη στις θυσίες και τον αγώνα αυτών που τάχθηκαν «να φυλάττουν Θερμοπύλες».
• Να ξεπεραστούν οι αγκυλώσεις του παρελθόντος και η εμμονή σε ιστορικές μνήμες και ν’ αρχίσουμε να νιώθουμε περισσότερο Ευρωπαίοι πολίτες , παρά Έλληνες.
• Να κυριαρχήσει η αντίληψη ότι μόνο χέρι-χέρι με τους φίλους και εταίρους μπορούμε ν’ αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες και τις προκλήσεις, ότι μόνοι μας είμαστε καταδικασμένοι ν’ αποτύχουμε.
• N’ απομονωθεί η ιστορική μας παράδοση σα λίκνο και αφορμή μιας νέας εθνικής παλιγγενεσίας, στους νέους αγώνες που βιώνουμε καθημερινά.
• Ν’ αρκεστούμε σε ό,τι μας παραχωρείται λόγω μεγαλοθυμίας των δανειστών και να πάψουμε να διεκδικούμε ακόμη και τα βασικά μας ανθρώπινα δικαιώματα.
• Να εξιδανικεύσουμε την ασφάλεια της φυλακής μας, και να μην οραματιζόμαστε την έκθεσή μας στους κινδύνους της ελευθερίας, της αυτοδιάθεσης, και της εθνικής κυριαρχίας.
Δυστυχώς όλα αυτά προωθούνται μεθοδικά από όλους τους βασικούς πολιτικούς φορείς της χώρας, σε αγαστή συνεργασία με τους περίφημους «θεσμούς», όπως πειθαναγκαστήκαμε να ονομάζουμε τους δεσμοφύλακές μας.
Θα τους το επιτρέψουμε;
(ΥΓ) Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι η Γερμανία, για τους δικούς της λόγους, δεν υπέγραψε ποτέ συνθήκη ειρήνης με την Ελλάδα;
