Ἡ ἱστορία του ὀνόματος της Φιλαδέλφειας, ξεκινά το 189 π.Χ. στην Ἰωνία ἀπό τον βασιλιά Εὐμένη τον Β’ της Περγάμου τήν ὁποῖα ἀφιέρωσε στόν ἀδελφό καί διάδοχό του ‘Ἄτταλο Β’ τόν Φιλάδελφο.
Ὀνομάστηκε Φιλάδελφος καί ἔδωσε τό ὄνομά του στήν πόλη, ὄχι μόνο ἐξαιτίας του
εἴρηνικού καί πνευματικού του ἔργου, ἄλλά γιατί ἐπέδειξε ἄφοσίωση στόν ἄδελφό του καί πρωτότοκο γιό της οἰκογένειας, χωρίς ποτέ να ἄμφισβητήσει το θρόνο ἀπό αυτόν.
Κατ’ άλλες πληροφορίες, ἡ ἑλληνική πόλη της Φιλαδέλφειας της Λυδίας χτίστηκε το 130 μ.X. πάνω στά ἔρείπια της ἄρχαίας πόλης Kαλλατήβου από τον βασιλιά Ἄτταλο B’, τον Φιλάδελφο, γιό του Ἀττάλου.
Γιά τήν στρατιωτική φύλαξη της πόλης, ἐγκαταστάθηκαν Μακεδόνες ἄποικοι από τις γύρω περιοχές. Ὁ Ἀτταλος Β’ προστάτευε ἰδιαιτέρα τα γράμματα και τις τέχνες. Κατασκεύασε μάλιστα πολλά καλλιτεχνικά μνημεῖα με γνωστότερο την «στοά του Ἀττάλου».
Ἡ πόλη ἦταν στολισμένη με πολλούς ναούς που ἦταν ἄφιερωμένοι στούς 12 θεούς του Ὀλύμπου.
Λόγω τής πνευματικῆς καί πολιτιστικῆς της ἄνθισης ἔλαβε τήν προσωνυμία «Μικραί Ἀθήναι».
Ὁ ‘Ἄτταλος ὁ Γ’ ἐλλείψει κληρονόμων, κληροδότησε τήν πόλη στούς Ρωμαίους μετά τον θάνατό του τό ἔτος 133 π.Χ.
Οἱ Ρωμαῖοι τήν συμπεριέλαβαν στήν Ἐπαρχία τής Ἀσίας πού δημιούργησαν, ἡ ὁποῖα περιέλαβε τήν Ἰωνία καί τό ἀρχαῖο Βασίλειο της Περγάμου…
Νο2:
Ἡ Φιλαδέλφει
α ἀναφέρεται ὦς μία ἀπό τίς ἑπτά ἐκκλησίες της Ἀσίας στήν Ἀποκάλυψη του Ἰωάννη. Οἱ κάτοικοί της γνώρισαν τον Χριστιανισμό ἀπό το κήρυγμα του Ἀποστόλου Παύλου.
Ἡ ἐκκλησία της ἀπέκτησε μεγάλη σπουδαιότητα κατά τους πρωτοχριστιανικούς και βυζαντινούς χρόνους. Ὁ τίτλος του ἐπισκόπου Φιλαδελφεῖας παραμένει ἀκόμη ὦς τίτλος, τόσο για την Καθολική Ἐκκλησία ὅσο καί γιά τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, το ὁποῖο ἐκλέγει μέχρι σήμερα «Μητροπολίτη Φιλαδελφείας, ὑπέρτιμο καί ἔξαρχο Λυδίας». Τελευταῖος ἐπίσκοπος Φιλαδελφεῖας με ποίμνιο ἦταν ὁ μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Χατζησταύρου.
Ἡ Φιλαδέλφεια ἦταν ἀνεξάρτητη πόλη, ὑπό τήν ἐπιρροή τῶν ἰπποτών της Ρόδου, ὅταν κατελήφθη ἀπό τόν Σουλτάνο Βαγιαζῆτ τόν Α΄ καί μικρή χριστιανική δύναμη ὑπό τόν Μανουήλ Παλαιολόγο. Δώδεκα χρόνια ἀργότερα κατελήφθη ἀπό τον Ταμερλάνο, ὁ ὁποῖος ἔκτισε τεῖχος με τα σώματα τῶν αἰχμαλώτων του.
Λόγω τῆς λαμπρῆς ἱστορῖας τῆς Φιλαδέλφειας καί τῆς ἰδιαίτερης θέσης που κατεῖχε ἡ ἐκκλησία της, ὁ ἀμερικανός κουάκερος Ουϊλιαμ Πέν μέ τήν «Ἐταιρεῖα τῶν Φίλων» ἔκτισε στήν Ἀμερική μία νέα πόλη πού τῆς ἔδωσε τό ὄνομα Φιλαδέλφεια, μία ἀπό τίς μεγαλύτερες πόλεις τῶν Η.Π.Α σήμερα.
Ἡ ἀρχαῖα Φιλαδέλφεια εἶναι ἡ σημερινή πόλη της Τουρκίας Ἀλά-Σεχίρ πού σημαίνει «πόλη 
του Θεοῦ» (ἔτσι ὀνομάζεται μέχρι καί σήμερα) ἡ Ἀλαστέρ, που σημαίνει «ὄμορφη πόλη».
καί εἶναι κτισμένη στους βορειοανατολικούς πρόποδες του Τμώλου καί στά νότια της κοιλάδας τῶν Σάρδεων. Τήν ἴδια κοιλάδα διασχίζει ἡ σιδηροδρομικῆ γραμμή Σμύρνη-Ἀφιόν Καραχισάρ, στο 169ο χλμ τῆς ὁποῖας βρίσκεται ἡ Φιλαδέλφεια.
Ἕνα ἀπό τά τελευταῖα βυζαντινά προπύργια στή Μικρά Ασία ἦταν καί ἡ Φιλαδέλφεια.
Ἡ Φιλαδέλφεια, με τούς 7.000 Ἕλληνες κατοίκους, ἀπελευθερώθηκε ἀπό τόν ἑλληνικό στρατό στίς 11 Iουνίου του 1920, ἔπεσε καί πάλι στά χέρια τῶν Tούρκων τόν Aὔγουστο του 1921.
Νο3:
Οἱ Ἕλληνες κάτοικοί της τήν ἐγκατέλειψαν στή Μικρασιατική καταστροφή καί πολλοῖ ἀπό αυτούς ἐγκαταστάθηκαν στην Ἀττική δημιουργῶντας τήν Νέα Φιλαδέλφεια.
Μετά την ὑπογραφή τῆς συνθήκης τῆς Λωζάνης στίς 24 Ἰουνίου του 1923, ἀποφασίστηκε ἡ ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν.
Ἡ συνθήκη ὑποχρέωνε να μετακινηθοῦν οἱ μη Μουσουλμάνοι τῆς Μικράς Ἀσίας, τού Πόντου, τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης καί Κωνσταντινουπόλεως, ἐξαιρουμένων ὅσων εὐρίσκοντο στήν Κωνσταντινούπολη πρίν τό 1918.
Οἱ Μουσουλμάνοι τῆς Ἑλλάδος ἔπρεπε να πᾶνε στήν Τουρκία ἐξαιρουμένων ὅσων εὐρίσκοντο στήν Δυτικῆ Θράκη.
Ἐμπνευστῆς τῆς γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων, ἦταν ὁ Γερμανός Στρατηγός Liman Fon Sanders πού μαζί μέ τόν συνταγματάρχη Moltke καί τόν βαρῶνο Von der Goltz ἦταν οἱ ἀναδιοργανωτές καί ἐκπαιδευτές του Τουρκικοῦ στρατοῦ. Ἐκτελεστικά ὄργανα οἱ Ταλαάτ, Ἐμβέρ, Τζεμάλ, Μουσταφᾶ Κεμάλ καί Τοπάλ-Ὀσμάν.
Γιά τίς ὑπηρεσῖες του, ἀπενεμήθη ἀργότερα ἀπό τούς Τούρκους στόν Liman Fon Sanders ὁ τίτλος τοῦ Πασᾶ.
Ἔδωσε ὀδηγῖες στούς Τούρκους προκειμένου νά ἐξαφανίσουν Ἕλληνες, Ἀρμένιους, Πόντιους καί ὅποιους ἄλλους θεωροῦσαν ὦς ἀπειλῆ, νά τούς ὑποχρεώσουν νά κάνουν πορεῖες στά κακοτράχαλα καί ἔρημα ἐδάφη τῆς ἀνατολικῆς Τουρκῖας περνῶντας μέσα ἀπό τουρκικά χωριά, βεβαιώνοντας ὅτι ἔτσι θά ἐξαντληθοῦν καί θά ἐξαφανιστοῦν οἱ ἐνοχλητικοί.
Ὅσοι σώθηκαν καί κατάφεραν νά ἔλθουν στήν Ἑλλάδα ἦρθαν χωρῖς να ἔχουν στά χέρια τους το παραμικρό παρά μόνον ὅτι φοροῦσαν.
Αὐτοι ἦταν οἱ πρόσφυγες της Μικρᾶς Ἀσίας, τού Πόντου καί τού Καυκάσου.
Μία ἄλλη κατηγορία προσφύγων, οἱ «ἀνταλλάξιμοι», ὅπως τους ἔλεγαν, ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη καί τήν Ἀνατολικῆ Θράκη ἦταν πιό τυχεροί.
Βάσει τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάνης, μπόρεσαν νά φέρουν μαζί τους ἀρκετά ἀπό τά ὑπάρχοντά τους, ἄν καί στή διαδρομή τους μέχρι την Ἑλλάδα ὑπέστησαν ἐπιθέσεις καί ἀρπαγές, ὄχι μόνο ἀπό τούς Τούρκους.
Παρ’ ὅλη τη συμφορά τους, οἱ πρόσφυγες ἔφεραν στήν Ἑλλάδα ἕναν ἄλλο τρόπο σκέψης καί συμπεριφορᾶς.
Στη Νέα Φιλαδέλφεια ἦρθαν δύο κύματα προσφύγων.
Οἱ πρῶτοι ἐγκαταστάθηκαν στά σπίτια πού εἶχαν ἤδη κτισθεῖ.
Τό δεύτερο κύμα προῆλθε ἀπό τούς πρόσφυγες πού εἶχαν ἐγκατασταθεῖ σέ παράγκες στούς Ἀμπελοκήπους καί οἱ ὁποῖες καταστράφηκαν ἀπό πυρκαγιά καί γι’ αὐτό τους ἀποκαλούσαν πυροπαθεῖς τῶν Ἀμπελοκήπων.
Ὁ συνοικισμός χτίστηκε ἀπό τό Ὑπουργεῖο Κοινωνικῆς Προνοῖας σέ ἀπαλλοτριωμένη ἔκταση, πού ἀνῆκε στόν Πανάγιο Τάφο, ἐπονομαζόμενη Δονοράδες ἀλλά καί σε ἀπαλλοτριωμένα κτήματα Μενιδιατῶν.
Μέχρι τήν ἐγκατάσταση τῶν προσφύγων ἡ περιοχῆ με πολλές μικρές ἀγροικῖες καί ἕνα μικρό χωριό. Tό 1897 ὁ Ποδονίφτης εἶχε 19 κατοίκους. Tο 1920 εἶχε 110. Στίς ἀρχές τού 20ού αἰῶνα ἦταν ἄλλωστε μία καθαρά ἀγροτικῆ περιοχῆ, μέ ἀμπελῶνες, ἐλαιοπερίβολα καί λαχανόκηπους καί λίγο ἀργότερα στούς 110 κατοίκους θά προστεθοῦν καί 48 ἀγρότες τῶν διπλανῶν περιοχῶν.
Δύο μεγάλες οἰκογένειες Μενιδιατῶν πού κατοικούσαν στήν περιοχῆ, ἦταν οἱ: Προκοπίου καί Παπανίκα.
Ἀνεπιβεβαίωτες πληροφορίες ἀναφέρουν ὅτι στήν περιοχῆ θά κτίζονταν οἰκίες γιά στρατιωτικούς, ἀλλά λόγω τῶν γεγονότων ἡ πολιτεῖα ἀναγκάστηκε να στεγάσει τούς πρόσφυγες.
Ἐπισήμως ποτέ δέν ὑπῆρχαν τέτοια σχέδια και ὁσα ἔχουν ἀκουστεῖ κατά καιρούς ἀποτελοῦν ἀποκυήματα φαντασίας.
Ἡ παλαιᾶ ὀνομασία τῆς περιοχῆς ἦταν Ποδονίφτης, διότι ὅπως λέγεται, ὅσοι κατευθύνονταν πρός τήν Ἀθῆνα, ἔπλεναν (ἔνιβαν) τά πόδια τους στό ποτάμι.
Στήν ἀρχή της κατοίκησής του, ὁ προσφυγικός συνοικισμός ὑπαγόταν στόν Δήμο Ἀθηναίων με αυτό τό ὄνομα.
Τήν ὀνομασία Νέα Φιλαδέλφεια, τήν ἔλαβε τό 1932 ἀπό τόν ἀείμνηστο δικηγόρο και βουλευτῆ του Ἐλευθερίου Βενιζέλου, Πάνο Διαμαντόπουλο ὁ ὁποῖος, κατάγονταν προφανῶς ἀπό την Φιλαδέλφεια τῆς Ἰωνῖας.
Στις 22 Μαΐου του 1927 τό ὑπουργεῖο Ὑγείας, Πρόνοιας καί Ἀντιλήψεως δημοσίευσε γνωστοποίηση στήν ὁποῖα ἀναφερόταν ἡ προθεσμία τῆς ὑποβολῆς δηλώσεων πρός απόκτηση ἀπό τούς πρόσφυγες κατοικῖας στήν περιοχῆ του Ποδονίφτη.
Τό προσωνύμιο «Νέα» πρίν ἀπό τό ὄνομα τῆς ἐκάστοτε πόλης ἦταν προσφιλῆς στούς πρόσφυγες ἀνά τήν Ἑλλάδα εἶς ἀνάμνησην τῶν παλαιῶν ἰδιαιτέρων πατρίδων τους.
Μέ τό νέο ὄνομα ἔγινε Κοινότητα τό ἔτος 1934 καί Δήμος τό ἔτος 1947 μέ τό ἀπό 18/12/1947 Βασιλικό Διάταγμα (ΦΕΚ 287/47)…
Συνέχεια σε επόμενη ανάρτηση…
