Το Σαββατοκύριακο που πέρασε η Ελλάδα αντίκρυσε την Καταστροφή, κατάματα. Και, την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο, δεν είναι ξεκάθαρο αν την έχει αποφύγει. Οπωσδήποτε δεν είναι βέβαιο. Η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Κυριολεκτικά αυτήν την φορά. Η φράση δεν είναι σχήμα λόγου και δεν εμπεριέχει καμία απολύτως υπερβολή. Από το Σάββατο το πρωί κρίνονται οι ζωές και το μέλλον πολλών γενεών, από σήμερα. Τουλάχιστον τριών.
Δυστυχώς μια αλληλουχία χείριστων επιλογών έχει οδηγήσει την κατάσταση στο να κρίνεται το μέλλον της Ελλάδας μέσα σε ελάχιστα εικοσιτετράωρα. Σε μια “κανονική” κρίση, όπου δεν θα κρίνονταν τόσα πολλά για τόσους πολλούς, θα ήταν, ίσως, πρέπον να αναζητηθούν και να καταλογιστούν ευθύνες πως, ποιος και γιατί επέτρεψε να φτάσει η κατάσταση τόσο μακριά.
“Μα καλά πόσο μακριά έφτασε η κατάσταση δηλαδή;” θα μπορούσε, εύλογα, να ρωτήσει κάποιος. Η απάντηση είναι τόσο που δεν παίρνει πιο μακριά. Ίσως θα έπρεπε να κάνω μια εκτενή αναφορά αλλά το θεωρώ περιττό καθώς πρώτον, ό,τι γνωρίζουμε δεν είναι επίσημο και δεύτερον, όλες οι διαρροές έχουν πάρει τεράστια δημοσιότητα. Η ουσία όμως συνοψίζεται στο ότι ζητείται από την Ελλάδα να εκπληρώσει όλες εκείνες τις διαρθρωτικές αλλαγές που κατάφερε να αποφύγει τα προηγούμενα χρόνια του τρισκατάρατου. Και αυτό μόνο για να δοθεί άδεια έναρξης διαπραγματεύσεων για νέο, τρίτο πρόγραμμα. Σε απλά Ελληνικά, παρακαλούμε (σαν χώρα) για Μνημόνιο και δεν μας το δίνουν. Αρνούνται και να το συζητήσουν εάν δεν εκπληρώσουμε αυτά που έχουμε ήδη υποσχεθεί. Και ποιος μπορεί να τους δώσει άδικο; Εγώ πάντως όχι. Παρότι παραδέχομαι ότι κάποιες από τις άμεσες απαιτήσεις είναι υπερβολικές ως προς τον χρόνο που ζητούνται να υλοποιηθούν.
Το φλέγον ζήτημα είναι ότι κρίνεται το μέλλον της Ελλάδας στην Ευρώπη. Προσοχή όχι στην Ευρωζώνη μόνο, αλλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν νομίζω πως χρειάζεται να εξηγηθεί τι σημαίνει αυτό και τι συνέπειες θα έχει στην ζωή όλων όσων ζουν στην χώρα. Εάν, παρ’ ελπίδα, συμβεί θα αλλάξουν τα πάντα. Από την γεωπολιτική θέση μέχρι την μορφή της οικονομίας. Από το τι δουλειά κάνει ο καθένας μέχρι το τι επιλογές θα έχουν για το μέλλον τους οι επόμενες γενιές. Όλα προς το πολύ χειρότερο.
“Και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς όλοι, ο απλός κόσμος, για να μην πάρουν τα πράγματα τον κακό δρόμο;” θα σκεφτεί κάποιος. Η απάντηση είναι: “Πολλά”. Οι Έλληνες στο πέρασμα του χρόνου, έχουν αποδείξει ότι, όταν θέλουν, μπορούν να πετύχουν τρομερά επιτεύγματα. Αυτό αποδεικνύεται από το πώς, επανειλημμένα, έχουν αφήσει άφωνο τον πλανήτη ολόκληρο με τα κατορθώματά τους. Δεν υπάρχει λόγος να τα επαναλάβω εδώ. Αυτό όμως που πρέπει να τονισθεί είναι πως όλα αυτά τα κατορθώματα και οι επιτυχίες έγιναν πραγματικότητα μόνο όταν, ξέχασαν όλες τις διαφορές τους και, ενωμένοι σαν γροθιά, κυνήγησαν το όνειρο, το απίθανο, το καταπληκτικό. Αυτό είναι που χρειάζεται να γίνει και τώρα.
Είναι απόλυτη ανάγκη να επικρατήσει η ηρεμία, η λογική και η σωφροσύνη. Αλλά, πάνω απ’ όλα, να υπάρξει πραγματική ομόνοια και ουσιαστική σύμπνοια. Δεν περισσεύει κανείς. Απολύτως κάνεις. Όσοι δεν μπορούν να συμβιβάσουν την λογική με τα προσωπικά τους πιστεύω ή/ και συμφέροντα, ας το ξανασκεφτούν καλύτερα και με διαύγεια. Κινδυνεύουν τα πάντα, όλα όσα ξέρουμε. Αν, μετά την σκέψη, εξακολουθούν να διατηρούν την διαφωνία σε αυτή την συγκυρία, απλά ας παραμερίσουν. Κάποια στιγμή όμως, όλοι πρέπει να μάθουν ότι δεν είναι δυνατόν, στον πραγματικό κόσμο, να γίνεται πάντα αυτό που θέλουμε, “που γουστάρουμε”.
Δεν έχει σημασία αυτή την ώρα ποιος έκανε τι, όλο τον προηγούμενο καιρό. Αυτό το σκεπτικό της ισοπέδωσης των πάντων, στην λογική “Εγώ έκανα αυτά αλλά κι εσύ έκανες τ’ άλλα” πρέπει να σταματήσει. Η διχόνοια πρέπει να εξαφανισθεί. Όλοι κάνουν λάθη. Τουλάχιστον όσοι μπαίνουν στον κόπο να σηκωθούν από το κρεββάτι τους κάθε πρωί. Εκτός και δεν είναι άνθρωποι αλλά μηχανές. Δεν πρέπει να ξαναυπάρξουν μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί. Δεν πρέπει να υπάρχουν φιλέλληνες και ανθέλληνες. Πρέπει να υπάρχουν μόνο Έλληνες. Δεν πρέπει να υπάρχει “εγώ” αλλά μόνο “εμείς“. Πρέπει να υπάρχει και να προηγείται μόνο η διάσωση της Ελλάδας.
Όλα τα αλλά θα βρεθούν όταν με το καλό το καράβι πάει σε ήρεμα και γαλήνια νερά. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει “να βάλουν όλοι πλάτη” να φτάσει εκεί!
