Σμηναγός Ηλιάκης: “Φυλάει για πάντα τους ουρανούς της Ελλάδος”

Λίγο πριν από την μία το μεσημέρι της 23ης Μαϊου του 2006, δύο ελληνικά F-16 απογειώνονταν από την βάση της Σούδας με αποστολή την αναγνώριση έξι τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών που είχαν εισβάλλει στο FIR Αθηνών και κατευθύνονταν προς την Κρήτη.

Τα τουρκικά αεροσκάφη χωρίζονταν σε δύο σχηματισμούς των τριών και κατευθύνονταν προς την περιοχή που βρίσκονταν οι συστοιχίες των αντιαεροπορικών S-300 τα οποία ήθελαν να φωτογραφήσουν. Ο σμηναγός Κώστας Ηλιάκης πλησίασε την μία τριάδα των τουρκικών μαχητικών για να προβεί στη διαδικασία της αναγνώρισης και εικονικής αναχαίτισης των εισβοέων. Ένα από τα δύο τουρκικά F-16 που συνόδευαν το τουρκικό RF-4 με τις φωτογραφικές μηχανές έκανε άτσαλους και επιθετικούς ελιγμούς για να παρεμποδίσει το ελληνικό μαχητικό. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, κατά τη διάρκεια της σκληρής αερομαχίας, το τουρκικό F-16 διεμβόλιζε το μαχητικό του Κώστα Ηλιάκη.

Ήταν 12.42 της 23ης Μαϊου του 2006.
Ο Τούρκος πιλότος έπεσε στη θάλασσα και διασώθηκε από παραπλέον δεξαμενόπλοιο.
Για περίπου 30 λεπτά Ελλάδα και Τουρκία βρίσκονταν στα πρόθυρα της σύρραξης.
Στο ΓΕΕΘΑ, στο Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας, στην 1η Στρατιά, στο Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας, στο Λιμενικό Σώμα και στην ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση Εσωτερικού και Νήσων είχε ηχήσει κόκκινος συναγερμός.Δεκάδες ελληνικά μαχητικά απογειώθηκαν από τις βάσεις τους.

Η φρεγάτα “Λήμνος”, οι κανονιοφόροι “Πολεμιστής”, “Αρματωλός” και το υδρογραφικό “Πυθέας” έπλευσαν με την μεγίστη ταχύτητα προς την θαλάσσια περιοχή 21 μίλια νοτίως της Καρπάθου, κάτω από το σημείο που έγινε η αερομαχία. Στις 14.47 τουρκικό ελικόπτερο παρέλαβε τον Τούρκο πιλότο.

Οι προσπάθειες για τον εντοπισμό του αγνοούμενου Έλληνα πιλότου ήταν εντατικές. Περίπου στις έξι το απόγευμα της ίδιας μέρας, το πλήρωμα της φρεγάτας “Λήμνος” εντόπισε την κάσκα, το PL και ένα Survival Kit που έφερε ελληνικές ενδείξεις. Ο σμηναγός Ηλιάκης θεωρείται νεκρός.

Ο σμηναγός ήταν πατέρας δύο παιδιών 1,5 και 5 χρονών αντίστοιχα.

Στις 28 Δεκεμβρίου 2006, στην καθιερωμένη τελετή απονομής μεταλίων και βραβείων από την Ακαδημία Αθηνών, του απονεμήθηκε το αργυρό μετάλιο αρετής και αυτοθυσίας.

Στις 23 Μαΐου 2007 έγιναν τα αποκαλυπτήρια του μνημείου προς τιμήν του, στο χώρο όπου έχασε τη ζωή του.