Τα τελευταία χρόνια αναθέσαμε τη διακυβέρνηση της χώρας στα κόμματα όλου του πολιτικο-ιδεολογικού φάσματος. Εξαπατηθήκαμε αρκούντως από όλους τους κυβερνητικούς σχηματισμούς και τώρα βαδίζουμε επάνω σε αποκαΐδια.
Εμπιστευθήκαμε τις τύχες της χώρας σε ανεπάγγελτους, ανένσημους και λιπόψυχους ηγέτες που το μόνο επάγγελμα που άσκησαν είναι του βουλευτή και τα μόνα ένσημα που έχουν είναι της βουλής. Ο ένας, αδιάφορος και υποτονικός, συνέχισε να απολαμβάνει την τρυφηλότητα των ανέσεων και των απολαύσεων με τις οποίες είχε μεγαλώσει, αφήνοντας το έργο της διακυβέρνησης της χώρας σε τρεις – τέσσερις ιδιοτελείς πονηρούς, ο δεύτερος, μικρόνους και περιτριγυρισμένος από επαγγελματίες ιέρακες, φρόντιζε περισσότερο για τη μυική του μάζα παρά για τη διακυβέρνηση της χώρας, ο τρίτος, ανασφαλής και κυκλωμένος από παράταιρους ιδεολογικούς ομοτράπεζους χαμηλής αξίας, δεν άδραξε τη δεύτερη ευκαιρία που του έδωσε η γενναιόδωρη λάχεσή του και ο τελευταίος, μεγαλωμένος σε περιβάλλον κομματικών μηχανορραφιών και δολοπλοκιών, κατάφερε να συγκεράσει τα ασυγκέραστα και με την προσήνεια και την ευγλωττία του να κερδίσει την εμπιστοσύνη και την εύνοια του δυστυχούντος τα τελευταία χρόνια λαού.
Μεγαλωμένοι όλοι τους σε πλήρως προστατευμένα περιβάλλοντα, αρχικά των εύπορων οικογενειών τους και στη συνέχεια του κομματικού σωλήνα, δεν στερήθηκαν τίποτα, δεν βρέθηκαν ποτέ μπροστά στο φάσμα της ανεργίας, δε μέτρησαν ποτέ τα ψιλά στις τσέπες τους και δεν ένιωσαν την πίεση και την αγωνία του κάθε μορφής ανταγωνισμού, ούτε την επαγγελματική απόρριψη. Οι δρόμοι τους ήταν και είναι μόνιμα στρωμένοι με ροδοπέταλα. Και όμως, βολεμένοι στην ασφάλεια του προνομιούχου γονικού μάρσιπού τους, που γεννοβολά ευμάρεια, αντί να βάλλουν από ένα μικρό λιθαράκι για να αλλάξουν τη μοίρα των μη προνομιούχων, προτίμησαν να αφήσουν την ιστορία να τους προσπεράσει.
Από την άλλη πλευρά, και το επίπεδο των αντιπροσώπων του λαού είναι χειρότερο από ποτέ. Η σημερινή βουλή συντίθεται από εξαπτέρυγα του Λένιν που ζουν σε ένα φανταστικό κόσμο και δεν μπορούν να κατανοήσουν τους συσχετισμούς της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, αριστερούς με “ασήκωτους” τραπεζικούς λογαριασμούς που δεν ξενοδούλεψαν ούτε μια ημέρα, υπόδικους υμνητές του Χίτλερ, υμνητές της κατατροπωθείσας Σοβιετίας, εθνικολαϊκιστές, σχιζοτυπικούς υπερευκατάστατους ναρκισιστές, καιροσκόπους επαγγελματίες πολιτικούς, που αλλάζουν κόμματα με την ίδια συχνότητα που δευτεροκλασάτοι ποδοσφαιριστές αλλάζουν ομάδα και χαμηλής αξίας προϊόντα νεποτισμού. Από όλους αυτούς πολύ λίγοι είναι ανιδιοτελείς και αξιόλογα μετρήσιμα μεγέθη.
Για τη σύνθεση αυτής της βουλής φέρουμε ευθύνη όλοι μας, διότι ψηφίζουμε τιμωρητικά και συμφεροντολογικά χωρίς ιδεολογικό στίγμα. Έχουμε, βέβαια, μια καλή δικαιολογία: Οι συστημικές επιλογές των κομμάτων, η διαφθορά, η πελατοκρατία και η κυριαρχία της αναξιοκρατίας διεμβόλισαν την ατομική ηθική πολλών πολιτών, εξοβέλισαν το έλλογο στοιχείο τους και τους οδήγησαν στο να ψηφίζουν με το θυμικό τους. Ωστόσο, με αυτή τη συμπεριφορά στρεφόμαστε κατά της ίδιας της δημοκρατίας ως πολιτεύματος που “ρυθμίζει τη συλλογική αβεβαιότητα”, όπως έγραψε ο Κ. Καστοριάδης, και υποθηκεύουμε το ίδιο το μέλλον της χώρας και το δικό μας.
Πάντως, όπως και να έχει το πράγμα, είναι αλήθεια ότι με αυτό το πολιτικό δυναμικό και με βάση τα μέχρι τώρα παραχθέντα αποτελέσματα, η χώρα δεν μπορεί να βγει από τον λαβύρινθο. Μπορεί να διασφαλίσει μόνο αειφόρο οπισθοδρόμηση.
Η έξοδος από το αδιέξοδο απαιτεί τομές χειρουργικού χαρακτήρα που έχουν υψηλό κοινωνικοπολιτικό κόστος. Οι δύο αναγκαιότερες είναι η απεπαγγελματοποίηση της πολιτικής και η ανάδειξη της πολιτικής αρετής σε κορωνίδα της δημοκρατίας. Η πρώτη θα υλοποιηθεί με την άμεση θέσπιση ορισμένων βασικών μέτρων, όπως το ανώτατο όριο δύο θητειών σε δημόσιο αξίωμα, η πενταετής εργασιακή εμπειρία και η συμπλήρωση του τριακοστού έτους της ηλικίας για την κατάληψη του αξιώματος του βουλευτή, του δημάρχου και του περιφερειάρχη και η δεύτερη με την ενεργητική συμμετοχή όλων στην πολιτική διαδικασία. Με την πρώτη θα καταπολεμηθεί η αδηφαγία της εξουσίας, θα εξοβελισθεί ο αειθαλής επαγγελματικός βουλευτισμός και δημοσιοαξιωματισμός, με τα συνακόλουθα συμπτώματα της πελατοκτρατίας, της διαφθοράς, της αναξιοκρατίας, κ.α. και θα αιματωθεί η πολιτική σκηνή με άτομα από τον υγιή παραγωγικό ιστό της χώρας και με τη δεύτερη θα ενεργοποιηθούν τα ευρισκόμενα σε λανθάνουσα κατάσταση δημιουργικά χαρακτηριστικά των ενεργών δημοκρατικών πολιτών, με κυριότερα την πολιτική συνείδηση, την ώριμη πολιτική σκέψη και την ανιδιοτελή προσφορά.
Όλα αυτά είναι πανάρχαια αλλά δυστυχώς όχι αυτονόητα. Σε αυτές τις βασικές αρχές στηρίχθηκε η μοναδική Αθηναϊκή δημοκρατία, που τόσο πολύ υμνήθηκε ως καθοδηγητικός φάρος και γονιμοποιό σπέρμα όλων των σύγχρονων δημοκρατιών. Για την ενεργητική συμμετοχή στην πολιτική διαδικασία αξίζει να θυμηθούμε τα λόγια του Περικλή: “Αυτόν που δεν συμμετέχει στην πολιτική διαδικασία δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο αλλά άχρηστο για την πόλη.”
Η διαδρομή των ψευδαισθήσεων τελείωσε. Αν δεν πάρουν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους ειλικρινείς και θαρραλέοι ανιδιοτελείς διανοητές και άνθρωποι της υγιούς παραγωγής (όχι ψευδοπροοδευτικοί και ψευδοαριστεροί), που θα δουν την πολιτική ως προσφορά και όχι ως επάγγελμα και την προσφορά ως καθήκον, η χώρα δεν έχει μέλλον. Οι άνθρωποι αυτοί θα κερδίσουν σίγουρα την υποστήριξη της υγιούς κοινωνίας και γύρω τους θα δημιουργηθεί πολύ σύντομα μια νέα υγιής πολιτική τάξη, που θα καταστεί ικανή να διακόψει τη ροή του οξυγόνου προς τα είδωλα της λαϊκής πλάνης, τους θλιβερούς, ατάλαντους και ιδιοτελείς πολιτικάντηδες κάθε χρώματος, που θωπεύουν τα συναισθήματα του λαού, υποσχόμενοι προεκλογικά τα πάντα. Η νέα κίνηση θα πρέπει να έχει ευρωπαϊκό προσανατολισμό, να απευθύνεται στους πολίτες του μεσαίου χώρου και να διακηρύξει ως θεμελιώδεις αρχές την ισότητα, την αξιοκρατία, την κοινωνική προστασία, την ενίσχυση της ιδιωτικής οικονομίας και την επανίδρυση του κράτους. Παράλληλα θα πρέπει να δεσμευθεί ότι θα καταπολεμήσει τη διαφθορά και θα εξοβελίσει τη μετριοκρατία και τις αγκυλωτικές παθογένειες κάθε μορφής. Εννοείται, βέβαια, πως ο αποκλεισμός από την κίνηση αυτή κάθε τοξικού υλικού, που συμπορεύθηκε με το διεφθαρμένο πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο, και κάθε επαγγελματία πολιτικού είναι αυτονόητος.
Ο χρόνος δεν γνωρίζει διαδρομή επιστροφής και είναι συχνά τιμωρητικός και αδυσώπητος. Δεν εκδικείται μόνο τους πρωταγωνιστές του, αλλά και τους άτολμους.
