Αξιότιμε κύριε Δήμαρχε,
Γνωρίζετε ότι προσωπικά σας έχω ιδιαίτερη συμπάθεια. Η συμπάθειά μου ενισχύθηκε όταν διαπίστωσα το χιούμορ που διαθέτετε, κατά την πρόσφατη, πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση που διοργάνωσε το τοπικό ιστολόγιο “Η Αλήθεια” και ο κ. Διαμαντής Σεϊτανίδης στο ΠΠΙΕΔ, με θέμα την ανάλυση των εκλογικών αποτελεσμάτων του περασμένου Μαίου.
Αναφέρομαι κυρίως στην απάντηση που δώσατε σε προτροπή συμπολιτών μας από το κοινό να λαμβάνετε υπ’ όψη ότι δεν εκλεγήκατε μόνο με το 18% των ψήφων της πρώτης Κυριακής αλλά και χάρη σε μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων του “αστικού χώρου”, που σας εμπιστεύτηκαν στο δεύτερο γύρο.
Απαντήσατε, λοιπόν, με ευγένεια ότι γνωρίζετε πολύ καλά το γεγονός και το λαμβάνετε υπ’ όψη, αλλά δεσμεύεστε και από το πρόγραμμά σας που, ασφαλώς, οφείλετε να τηρήσετε.
“Την πατήσατε, λοιπόν!”, καταλήξατε. Αστειευόμενος, θεωρήσαμε…
Με απογοήτευση, όμως, παρακολούθησα τον πρώτο σας πανηγυρικό λόγο ως Δημάρχου κατά τον εορτασμό της επετείου του έπους του ’40…
Είναι θεμιτό και αναμενόμενο τέτοιοι λόγοι να χρωματίζονται και ιδεολογικά. Είναι όμως θλιβερό να μετατρέπονται σε μανιφέστα διχαστικά. Είναι χρέος μας να μνημονεύουμε και το μεγαλείο της εθνικής μας αντίστασης κατά τα μαύρα χρόνια της φασιστικής κατοχής. Είναι όμως επικίνδυνο να αναμοχλεύουμε νοσηρά πάθη της εμφυλιοπολεμικής εποχής!
Ειλικρινά, άκουσα με ανησυχία και πικρία ένα τόσο νέο Δήμαρχο να μετατρέπει την επετειακή ευκαιρία για κήρυγμα ενότητας και ομοψυχίας σε αφορμή για ρεμβανσιστικού τύπου αναφορές, που αφυπνίζουν μνήμες τραγικές…
Εν τιμή, κύριε Δήμαρχε, δε μιλώ ούτε με εμπάθεια ούτε εθίγη με τις συνειδητά μονόπλευρες αναφορές σας σε πρόσωπα, όπως του Άρη Βελουχιώτη, κάποιο …συντηρητικό μου αντανακλαστικό! Την ίδια βαθιά ανησυχία θα μου προκαλούσε και η μονόπλευρη αναφορά του Ζέρβα ή του ΕΔΕΣ!
Γιατί αλήθεια ανησυχώ, κύριε Δήμαρχε, όταν σε μια τόσο σκληρή εποχή αντί για μια ριζοσπαστικά νέα πολιτική προοπτική νομίζω ότι βλέπω το αγριότερο παρελθόν να μπαίνει από άλλη πόρτα. ‘Οταν η Ιστορία σε ανθρώπους με αγωνιστικότητα αντί για μάθημα γίνεται μάχαιρα. Όταν στο όνομα της προόδου και της επανάστασης που ευαγγελίζεστε εναγκαλίζεστε συμπεριφορές και ύφος παρωχημένο και οπισθοδρομικό.
Σέβομαι ειλικρινά και εκτιμώ τη διάθεσή σας να αναφέρεστε στην ανάγκη για αντίσταση, όπως κάνατε πρόσφατα και στα ΚΑΠΗ που -προς τιμή σας- πολύ νωρίς επισκεφτήκατε. Η αντίσταση όμως σε ό,τι μας πνίγει έχει αποτέλεσμα μόνο όταν γίνεται από ένα λαό ενωμένο, που έχει αφήσει πίσω του πάθη και λάθη ασυγχώρητα και αυτοκαταστροφικά.
Σέβομαι και τιμώ τις αναφορές σας στην ανάγκη για επανάσταση. Η Επανάσταση, όμως, κύριε Δήμαρχε, σημαίνει νέα στάση. Νέα στάση ζωής, όχι στάση θανάτου…
Σέβομαι την ιδεολογία σας και διατηρώ την ελπίδα ότι μία νέα αριστερά από νέους ανθρώπους θα μπορούσε ίσως να οικοδομήσει ένα νέο πολιτισμό, έστω ξεκινώντας από την τοπική κοινωνία.
Όχι να μας γυρίσει σε δεκαετίες αδελφοκτόνες και σκοτεινές, όταν ο φανατισμός και η καχυποψία φαρμάκωναν τις γειτονιές…
Φοβάμαι, Δήμαρχε, μήπως, τελικά δεν αστειευόσασταν εκείνο το βράδυ στο ΠΠΙΕΔ…
Μήπως, πράγματι, την πατήσαμε…
Με το θάρρος και με την αγωνία της συναδέλφου εκπαιδευτικού θα σας καλούσα, λοιπόν, να ξαναγράψετε εκείνη την τελευταία σελίδα του λόγου σας που δεν εκτυπώθηκε.
Και να θυμηθείτε εκεί εκτός από το Βάρναλη -που λατρεύω- ίσως και το Δ. Σολωμό.
Και τη δολερή διχόνοια με το σκήπτρο της…
Με τιμή
Δήμητρα Γ. Νικολοπούλου
Φιλόλογος
